yarın/bugün anneler günü…bilenler bilir, huzursuzluk duyarım böyle günlerden…çünkü her özel günün, sayısı hiç de az olmayan milyonlarca insan için kanırtan acıların kapısı olduğunu bilirim...

                    “anne ben geldim;

                        üstüm başım

                        uzak yolların tozlarıyla

                        perişan…

çoktan paralandı

ördüğün kazak

üzerinde

yeşil nakışları olan…”   

                                               ahmet erhan / oğul

az önce annem aradı…

“ evladım bursa’dan çıkıyoruz  

yollar da şoförümüz de çok iyi

gece 11 gibi evdeyiz inşallah…”  

dedi …

her zamanki  dingin  ve güvenilir üslubuyla…

ve artık alameti farikası olan 

biraz  da  tatlı buyurgan,  tane tane öğretmen sesiyle….

“hadi bakalım

bir şey kalmamış

yolunuz açık olsun…

taşkın hocama selam”

dedim ben de…

geride kalan

neredeyse yarım asırda

ana evlat,

oğul ana  olarak

çok didiştik biz annemle…

kah memleket derdine

kah araya girenlerin derdine

kah  da  aynı keskin dili konuşmanın  lezzetiyle

çok ama çok didiştik biz annemle…

hayatımın hiçbir döneminde

“peki anneciğim siz bilirsiniz” diyen

kokmuş sütlaç kılıklı   evlatlardan  çok şükür !!!  olmadığım için,

ve hayatının hiçbir döneminde

 “benim oğlum bir tanedir” misali 

tatminsiz anne cıvıklamasına meyletmediği için de

çok ama çok didiştik biz annemle….

birileri densizlik yaptı,  

birileri bencillik yaptı, 

birileri habire bir şeyler yaparken

bize didişmek düştü...!!!

her zaman

kara kaşlarımı çok benzettiler anneme

kara gözlerimi ve kararan gözaltlarımı da…

bir zamanlar

onun da benim de simsiyah saçlarımız  varken

saçlarımızı da benzetirlerdi…

şimdi ikimizin de saçlarında …

grinin her tonu geziyor…

muhtemelen artık

saçlarımızdaki grinin tonlarını benzetiyorlardır…

bir de ikimizin de yıllardır hiç azalmayan
kararan gözaltlarımızı... 

annem 70 yaşında…

ben 50’nin tam kapı ağzındayım artık…

belki  30  yıldır tek bir boya sürmedi saçına annem…

bu cümlelerin de yazarı olan tek oğlu, 

taa üniversite yıllarındayken

“anne senin saçlarının  grisi  başka güzel

sakın  etrafındakilere  benzeyip boyatma”

dediği için…

bir koca ayın sonunda,

ne kadar ağırlayabildiysek, 

gönülden ağırlamamızın ardından

bugün yeniden evine döndü annem

yarım asırlık kocası

babam taşkın hocayla birlikte…

hayatın allahsız  tokadının

ve ölümün nereden geleceğinin

hiç belli olmadığı rezil bir çağda,

50 yaşın eşiğindeyken

ve  sakallarım bembeyaza kesmiş

iki kocaman oğul sahibi  de olsam 
yine de bir evlatken ,

hala anne babalı olmanın

nasıl bir nimet olduğunu

ne büyük bahtiyarlık olduğunu

bilecek kadar yaşadım ben de

bugün bile her fırsatta

ikisiyle tatlı tatlı didişsem de…

yarın/bugün anneler günü…

bilenler bilir,

nefret ederim

böyle günlerden…

her özel günün,

sayısı hiç de az olmayan

milyonlarca insan için,

kanırtan acıların kapısı olduğunu da bilirim…

gidin de

gepgenç evladını kaybeden bir anneye sorun

anlatsın size ne demek istediğimi…

gidin de

yıllardır bebek sahibi olamamış bir kadına sorun

anlatsın size ne demek istediğimi…

gidin de

annesini kaybetmiş bir evlada sorun

anlatsın size ne demek istediğimi…

ben annemi severim…

öyle dudağımı büze büze

her fırsatta söylemem

ama ben annemi severim…

şu yaşıma geldim

yapılmaz denilen çok şeyi yaptım

açılmaz denilen çok kapıyı

eğilmeden bükülmeden

gerekirse tekmeleyerek açtım ama

sırtımı sıvazlamalarının sayısı

bir elin parmaklarını geçmese de

annemin de  sevdiğini iyi bilirim…

çünkü bir başka kuşağın anneleridir onlar…

severler ama 
sevgiyi göstermenin bile 
fazlasını sevmezler !!!!…

fakat en zor zamanda görürsünüz varlıklarını kocaman kocaman…

şu yaşıma gelsem de

eşşek kadar iki evladım olsa da

bir şey aklına yatmadıysa

hala bıçak gibi söyler annem  cümlelerini…

bu yüzden alışıktır benim de testereli kelimelerime

çok zıvanadan çıktıysam deli deli bakan gözlerime…

annem ;

sevmez cahil kadınları

yaşları kaç olsa da…

cahil ve haddini bilmez kadınları hele,

hiç sevmez annem…

pat diye söyler de…

kırk yılda bir sustuysa

hatırımın büyüklüğündendir…

ve sustuysam çoğu zaman  ben de

annemin hatırının çok büyüklüğündendir…

en keskin didişmelerin ardından

yine de karşılıklı içerken kahvelerimizi

ben bir cigara yakarım

dalgalandım da duruldum diyen  murat örem halimle

ve annem  “ah muradım ah muradım” derken

bir de sigaramın dumanını tüttürür

annem müjgan hocanımın evladı olmanın
onunla zihin çarpıştırmanın

tarifsiz hazzını yaşarım…

insan annesini seçemez…

insan milliyetini seçemez…

insan ailesini seçemez…

çoğu insan sorgulamaz da bunları…

çünkü küçük sürüler halinde yaşar insanların çoğu…

bu yüzden masallarla kandırmak kolaydır

neredeyse hepsini insanların…

ama müjgan hocanımı

masallarla kandıramazsınız…

o, iyiden iyiye güzel zamanların

" cumhuriyet kadını "  öğretmenlerindendir…

dilerim daha çok günlerimiz vardır

annem müjgan hocanımla…

babam taşkın hocayla…

dilerim artık

hepimizle birlikte

annelerin de hiç ağlamayacağı

günler vardır ufukta….

( murat örem / 07 -08 mayıs 2016 / ankara…) 

-fotoğraf / safranbolu/yemeniciler arastası/mayıs 2016

annem müjgan örem hocanım / babam taşkın örem hoca-