SARRAF SEMİH ABİ gelenler olunca konuyu hemen değiştirdi …göz kırpınca sustum ben de...bilenler bilir pek öyle kolay susmam ben…o gece susacağım tutmuştu…

- acı haberi almadan  yalnızca  birkaç dakika önce,  fotoğraftaki şu kutu  ankara'daki evde bana bakıyordu…bir gün önce babam taşkın hoca'yla evine dönen annem müjgan hocanım  aynanın önünde unutmuştu…

kimbilir kaç yıllık bir kutuydu ki telefon numarası hala 4 haneliydi…

belki de taaa 1987’den kalmıştı…

gördüğünüz ,  o kutunun fotoğrafıdır…

okuyacaklarınız

hepimizin yaşanmışlıklarıdır….

hepimizin yaşayacaklarıdır… -

                                                                              ******

ben,  sarraf semih’i /  semih abi’yi hem tanırım hem tanımam…

tanırım çünkü susurluk bir avuç yerdir ve o kasabanın,  ömrümde  izi vardır…

tanımam çünkü semih abiyle arada yaş farkı kuşak farkı vardır…

ben sarraf semih abiyi,  kardeşim ayşın’ın lisedeki en yakın arkadaşı mutlu’nun babası olarak tanırım en çok…mutlu’yu  çok severim  on yıllardır görmesem de…ankara’daki evimize gelmişliği çayımızı içmişliği de vardır mutlu’nun…insan kızdır mutlu…delidoludur…bir dönemin çok kullanılan tabiriyle “harbi kızdır..” ve hep her şeyi öğreten  abi olarak görmüştür beni…ben de kardeşimin arkadaşı olan yeni kardeşim olarak  onu…yıllardır yüzünü görmesem de,  başarılarını duydukça  “yakışır mutluya, kardeşime” demişimdir…

lise yıllarında en çok babaannesini anlatmıştır hem ayşın’a hem bize tatlı tatlı anılarla mutlu….babaannesinin,  kendini iyi hissetsin diye ona ilaç yerine muzipçe ve akıllıca   “bonibon” verdiklerini ve babaannesinin birden ve hemen iyileştiğini anlatmıştır mutlu , o tarazlı sesiyle…gülüp güldürmüştür bizi…

bilenler bilir bir de kardeşi vardır mutlu’nun,   mert diye…çok çok yıllar önce küçücük haliyle gözlerini güneşten kaçırıp bisikletiyle tatlı ve şımarık dolaşıp dururdu tatlısu dalyan’ın  rahmetli "ibrahim balkanlı" otel bahçelerinde, merdiven aralarında  mert…bisikletiyle arada mutlaka çiçeklere girer orasını burasını kanatır, domateslerin marulların , fidanların canına okurdu :)) ibrahim balkan da o her zamanki  babacan  ve tatlı tatlı azarlayan üslubuyla yalandan yalandan kızardı  mert’e     “ ulen ,  bir rahat dur  artık    pe…menk ”    diye diye…

hınzır , akıllı ve sevimli bir çocuktu mert…yanaklarında çilleri vardı…

rahat bir çocukluk geçirmenin şımarıklığı da vardı üzerinde…

bazen ters köşe cümlelerimle afallatırdım onu…

hem kaçardı sorularımdan , hem de ilgilenmem hoşuna giderdi…

mert , şimdi  kocaman adam olmuştur…

hatta belki evlenip barklanmış,  babalığı bile yaşamıştır…

aradan çeyrek asır geçmiş neredeyse…o zamanlar, 90'ların başında daha dünyada olmayan büyük oğlum umur bile   babasına çekseydi çoktaaaan evlenmiş olurdu…oradan hesap edin işte mert’in bugünkü yaşını halini…

ben,  sarraf semih’i , sarraf semih abi’yi hem tanırım hem tanımam…

tanırım çünkü susurluk bir avuç yerdir…

tanımam çünkü arada yaş farkı kuşak farkı vardır…

ama anılarım vardır sarraf semih abiyle de…

zaten insan dediğin anılarının toplamıdır….

                                               *****

1987 yılının son günleri…

20 yaşında bile değilim…

20 yaşında bile değiliz…

tutturmuşuz  işte…

iki işgüzar sevdalı…

dört koldan anneleri babaları sıkboğaz etmişiz…

kabul cevabını onlar mı vermiş 

biz mi boğazlarına basa basa almışız..

orası muallak...

ama dediğimiz olmuş...

artık durur muyuz…

yüzük lazım bize…

söz yüzüğü lazım…

hem de hemen !!!

yıl 1987…

aralık ayının sondan bir önceki günü…

telefon etti   babam taşkın hoca,  sarraf semih abi’ye…

çok kısa konuştular…

hemen gelsinler dedi  semih abi….

gittim aldım mı yüzükleri, yoksa iki sevdalı birlikte gidip mi aldık hatırlamıyorum orasını…ama ışık hızıyla  sarraf semih abi’ye gidilip alındı o yüzükler…

türkiye’nin en parasız zamanlarıydı…

bizim de  öyle….

ama aynı türkiyenin

en insan zamanlarıydı da…

belki babam taşkın hoca gün içinde uğrayıp parayı ödeyeceğini söylemişti …

elbette hocam ne demek…cevabını almıştı muhtemelen…

detayı bilmiyorum…

gözüm dünya işlerini görecek durumda değildi çünkü…

gönül işleri,   sırasını hiçbir konuya kaptırmıyordu !!!

olmalı olacak istiyorum….replikleri kuşatmıştı dört yanımızı…

sonrasında aynı gün paldır küldür büyükler çağrıldı…

sarraf semih abiden alınan yüzükler o gece takıldı…
dedem ve babaannem ellerinde çiçeklerle balıkesir'den geldiler...
isteme ritüelleri tamamlandı eller öpüldü ve yüzükler takıldı...

dedem selahi örem, kısa bir konuşma yaptı...

yüzükleri taktı...bizleri öptü...
bütün hayatı boyunca hep klas bir adam oldu dedem...
o gece de öyleydi....

dağı delmiştik iki sevdalı…

başımız göğe ermişti..

yıllar içinde o dağı o kadar çok delmeye devam ettik ki

günün birinde çürük bir diş gibi 
o dağ üstümüze devrildi…!!!!

sonra aradan çok yıllar geçti…

o oldu bu oldu…

hikayeyi  bilenler biliyor…!!!

                                                        *****

eş kontenjanından çok uzun yıllar  mecbur  olduğum  tatlısu dalyan’daki otelin lokantasında tosur tosur mutsuzca otururken ben,  bir gece vakti iki el sarıldı boynuma tam arkamdan  ”delikanlı  nasılsın…” diye…yıllar önceydi....

delikanlı olacak yaşı geçmiştim ama daha bu kadar da aklaşmamıştı saçım sakalım…mecburen övgüyü üzerime alınıp(!!!)  döndüm baktım sarraf semih abiydi bu  … yazlık evleri dalyandaki yazlık otelin hemen yanındaydı,  yıllardır hep selam sabahımız vardı ama bu kadar samimiyet  pek  beklemediğim bir davranıştı…

dedim ya,  kuşaklarımız hayatlarımız hem yakın hem uzaktı…durup dururken o kadar sıcak olmasına hem şaşırmış hem de mutlu olmuştum…o güne dek yıllardır  elbette konuşmuştuk kalabalıklar içinde ama bile isteye yanıma gelip oturmuşluğu ilkti sarraf semih abinin…

insan bu…

bazen gelir bulur insanı…

vardır bir hikmeti hayatın….

oturdu hemen yanıma sarraf semih abi  ben hızla ayağa kalktım, masama buyur edip bir bira söyledim ona da…belki yanına biraz da çerez merezr…memleketten, hayattan, susurluktan, hayatlarımızdan söz ettik karşılıklı…

ankara nasıl diye sordu bana…ankara adı da bahtı da kara…bitmedi oradaki askerliğimiz  :))) dedim ben de ona bezgince…ama hemen de ekledim işin garibi buralar da , küçük yerler de  artık hitap etmiyor bana…

güldü sarraf semih abi…

eni konu güldü…

elini bir daha omzuma koydu…

gözlerime baktı…

birasından bir yudum çekti…

ve

delikanlı dedi

bu işler böyledir…

bir yaş gelir hayat anlamsızlaşır…

orada duracaksın , bekleyeceksin…

bekleyecek bekleyecek bekleyeceksin…

birgün

birden geçecek…

göreceksin geçecek…

tünelin ucunda ışık var sonra…

çocuklarınız büyüyecek

yanındaki hanım kızımızı alıp gezeceksin…

tavla oynayacaksınız  saate bakmadan…

güneşin tadını çıkaracaksınız...

bekle , sakince sabret…

hiç anlam veremediğim derin cümleler kurmuştu pat diye semih abi…bu kadar yakın değildik, onunla paylaştığım bir dert de yoktu ama....o dünyayı pek umursamaz görünen semih abiden, sanki felsefenin şahları  bir spinoza, sokrates,  hegel  çıkmıştı…

sonraki yıllarda arada sırada düşündüm…yıllar içinde de unuttum !

ama sanki eni konu hesaplamıştı bu cümleleri yanıma gelirken semih abi…

o gece, bu cümlelerin ardından ikimiz  tabaktaki fıstıkları eşeler,   biralarımızı içerken karşılıklı , üç beş dakika içinde   masaya teklifsiz  gelip oturanlar  oldu …

konuyu hemen değiştirdi sarraf semih abi…

göz kırptı bana …

söyleyeceğini söylemişti  pat diye…

sonra susmuştu…

gözünü de kırpmıştı…

tamam…demek lazımdı…

öyle yaptım ben de…

bilenler bilir pek öyle kolay susmam ben…

o gece susacağım tutmuştu…

masadakiler balık yakalamaktan  falan söz ettikçe hafakanlar bastı beni…baktı ki kıvranıyorum ben bu muhabbetlerin arasında, ama büyükler masama geldikleri için de kalkamıyorum, yine halden anladı semih abi,  seni açmaz bu mevzular…git kitabının  çocuklarının yanına,  bizim balık mavramız bitmez dedi…eyvallah abim dedim…bu kez ben gözümü ona kırparak…

ışık hızıyla kalktım…

sonra ,  

aradan aylar geçti

aradan yıllar geçti….
hatta yıllar yıllar yıllar geçti !!!

çok çarparken kuyruklu yıldızlar başıma

aklım fikrim uğul uğuldarken

ortalık anlamsızlığa keserken

ve bile isteye jiletlerin üzerinde gezerken

arada bir gölge gibi  hatırladım semih abinin  o geceki sözlerini…

muhtemelen semih abi bile çoktan unutmuştu  o geceki cümlelerini…

dün geceki ölüm haberini duyana kadar belki ben de artık unutmuştum…

ama o derin  kuyudan çıktı yine anılar işte…

hadi ben

ne bekledim

ne sabrettim

sarraf semih abi…

orada durmadım…

beklemedim…

tüneline de ışığına bu dünyanın… dedim…

sevdim çıplak jiletlerin üstünde  akrobasiyi…

sevdim , sevmeyi…

de…

peki , senin acelen neydi…

semih abi…???

duydum ki,daima senin yanında gördüğüm ve yalnızca merhabalaştığım  mutlu ve mert’in annesi, hüzünlü fransız filmlerinden fırlamışçasına donuk umursamaz ama zeki aktris tavrı  olan  eşin vildan hanımı da  götürmüşsün yanında….

ne yalan söyleyeyim…

yakışmış aranızdaki o  güçlü sevgi bağına sarraf semih abi…

hadi bakalım…

kırmızı yanaklı manav necati abi gittiğiniz  yerde zaten,  yıllardır…

sofranın zenginini  yine o kurar…

meyveler sebzelerin en iyisi de zulasındadır…

kalanları da siz tamamlarsınız…

ibrahim balkan yine o unutulmaz sunturlu cümleleriyle  “ çeşit çeşit kullarını ya rabbim …” derken,   bir gözüyle de aranıza yeni gelenleri anında görür  uzaktan uzaktan…

yaşar balkan tıpkı senin gibi çok acemisidir daha  oranın…

gözü kimseleri görmeden hasret gideriyordur  evlatlarıyla…

hayrullah abi   de atmıştır ilk şaşkınlığı üzerinden..

yine telaşlı telaşlı kireç tozu arıyordur akşam üstleri voleybol sahası çizmek  için…

biliyorsun , ikisinin de   daha kırkı çıkmadı…

torosların güzel çocuğu eniştem ismail özkök yine tiril tirildir orada da…

eline bir dal almış usul usul yontuyordur yine insanca…

alışmıştır  iki yıldır oralara belki…

tahsin bozoğlu da yine yaka bağır açık en doğal  haliyle memleketi için koşturuyordur...bulmuştur yine kendine , düzeltilecek zor  işler…

artık sen de usulca ilişirsin bir kenara sarraf semih abi…

güneşin sofrasında dostların arasındayız dersin…

bir türkü mü dinlersin…bir ömrü mü gözden geçirirsin…

bulursun yapacak bir şey…

hepimiz biliyoruz ki çoğalan siz olacaksınız…

buradan oraya gidenler hep olacak…

oradan buraya kimseler gelmeyecek…

bu yüzden ne yapın edin 

öyle rehavete kapılıp

gelenlere de hazırlıksız yakalanmayın…

( murat örem / 09 mayıs 2016 / ankara…)

-mutlu ve mert’e zor günlerin direnciyle…

başsağlığı  dileklerimle…-

                                        

                                     şarkı sözleri / ömer hayyam...