soba gürül gürül yanıyordu... kar hala yağıyordu...yollar açılmış yatılı misafirler gitmişti…anne babası ve kardeşiyle mutlu bir çocuktum…takvimlerden haberim varsa yıl 1974 ya da 1975’ti…

1974 kışı olmalı...

belki de 1975…

okullu değilim daha.

susurluk lisesi yokuşundaki  kültür sokak’ta  oturuyoruz.  yine tarifsiz bir kar yağmıştı susurluk’a da. yollar kapanmıştı.  imkanı olan her  aile  yolda kalanları evinde misafir edince, hissemize bigadiçli aile düşmüştü. iki dedem de zamanında çok emek vermiş bigadiç’e. ekmeğini yiyip suyunu içmiş örem ve tanyeri Aileleri oranın. bigadiç ilçe parkında ben de üç beş yaşındayken çok oturmuşum dedem ptt  müdürüyken. izmir yolundan geçen araçların  üstünde taşınan triportörlerden birinin yola düşüvermesini  beklermişim alıp eve götürmek için. babaannem yıllarca gülümseyerek anlattı bu halimi…

çocukluk işte !!!   nasıl bir umut denizidir. bilirsiniz.  

1974 kışı olmalı...belki de 1975…susurluk kar altında yine. pencerelerden kılıçlar misali buzlar sarkıyordu. kar lapa lapa ve kuşbaşı yağıyordu. annem müjgan hocanım her şeyin en güzelini yapıp koyuyordu önümüze. yaşıtlarım sokaktaydı. ama ben kapıdan  burnumu bile çıkaramıyordum. ateşim 40’larda dolanıyordu günlerdir. yutkunamıyordum. boğazım iki taraflı şişmişti. “sakınnn çıkmasın dışarııı..”  diyordu çocukluğumun radife teyzesi. “şöyle  karlarda yuvarlanıp hemen eve dönsem …” diyordum “olmazzz…” diyorlardı…

Atatürk cumhuriyetinde ölümcül olmaktan çıkmıştı kabakulak da. ama erkek çocuklarını baba olamama tehlikesi bekliyormuş ihmal olursa. bu yüzden yasakmış sokak ve kar bana ! “ ateşin yükselirse çocuğun olmaz   demişti komşu teyzelerden biri pat diye… olmazsa çocuğum olmasın…çok mu önemli yani  baba olmak  !!!  cevabım da işe yaramadı elbette…

fakat bir gün akşama doğru mucize oldu. lahana gibi kat kat giydirildim. babam taşkın hocanın elinden tuttum ve  kültür sokak yokuşunu indik. inebey ilkokulunun (!) bahçe duvarının yanından beşeylül ilkokulunun köşesinden ve bakkal cafer amcanın dükkanının önünden geçip şeker-iş  pasajını solumuza alıp yukarı çıktık. kasaplar çarşısının  oraya ilerleyip tarihi belediye pasajının(!)  içine girdik. huzur eczanesinin ışıkları hala gözümün önünde. kural kırtasiyeye soktu babam beni pasajda.  kocamaaan bir amca  karşıladı bizi. altı ayrı yüzünde farklı resimler olan boz yap küplerden beğendim hemen. bir de japonya’dan her nasılsa gelmiş origami kitabını gösterdi amca. içim gitti. babam “aldık  bunu da şadi bey..”  dedi. o kocamann amca Susurluk tarihinde emekleri olan kural Ailesinden, şadi kuraldı demek ki. büyüdükçe daha iyi öğrenecektim.

karlara bata çıka eve yürürken nefesim kesilir gibi oldu. hem sevinçten hem hastalıktan. eve gittiğimde önce origami kitabımı aldım elime. sonra küplerimi…ve bir süre sonra  çocukluğun o  huzurlu denizinde kapandı gözlerim hastalık ve uykudan.

soba gürül gürül yanıyordu. kar hala yağıyordu. yollar açılmış yatılı misafirler gitmişti…anne babası ve kardeşiyle mutlu bir çocuktum…takvimlerden haberim varsa yıl 1974 ya da 1975’ti…

bugün 50 yaşındayım ama  ne zaman kar yağsa hala elinde origami kitabı olan o kabakulaklı çocuğu hatırlarım!  duydum ki o çocuk büyümüş. baba da olmuş iki defa . neredeyse dede olacak yaşa gelmiş. ama inebey  ilkokulu, susurluk lisesi, bakkal cafer amcanın dükkanı, kasaplar çarşısı,  tarihi belediye  pasajı...artık YOKMUŞ !!!   

bir de origami kitabı bende kalmış o kabakulak olan çocuğun !!  1970’lerin o çocuğunu görürseniz buraya iki satır yazıverin. bende kalan emanet origami kitabını geri vermek lazım değil mi ? 

                 ( murat örem / 14 ocak 2017 / ankara …)

                                            anılar başucumda / kov gitsin ! / NİLÜFER