insan dediğin ne ki; kendi ölümlülüğünü bile bile; elini değdirdiği her şeyi ölümsüzleştirdiğini sanan bir garip ademoğlu !!!

                               ankara sabahında saksının içinde donan yapraklar/ocak 2017


ana kapıdan çıkıyorsun….

adımını attığında görüyorsun kocaman saksıyı bahçenin içinde…

donmuş bir su  katmanı var  hacimli saksının içinde…

o su katmanının içinde aylar önce dökülen yapraklar var…

o yaprakların içinde hazan sarısının bin bir tonu var…

renoir tabloları gibi karşında duran donmuş su…

van gogh sarıları gibi  donmuş sudaki yaprakların her biri…

biraz dikkatli bakarsan sisley’in bulutları da var saksının içinde…

elinde de,  eh iştenin biraz iyisi telefon var…

çıkarıp alelacele basıyorsun kameranın tuşuna…

donmuş suyun içinde 

zaten çoktan donarak ölümsüzleşen yaprakları

kendi zamanının içinde de ölümsüzleştiriyorsun…

oysa biliyorsun, 

ölüm bile ölüyor bir zaman sonra…

hayat o kadar baskın ki , 

ölüm bile ölüyor az zaman sonra…

zaten , insan dediğin ne ki;

kendi ölümlülüğünü bile bile

elini değdirdiği her şeyi

ölümsüzleştirdiğini sanan  

bir  garip ademoğlu !!!

oyalanıyorsun sen de işte !!!

o saksının içindeki yaprakların yakında çürüyeceğini

o saksının içindeki buz kütlesinin önce su sonra buhar olacağını

o suyun  ve o buharın yeniden yeniden hayata karışacağını

o saksının içindeki ucu kırık dalın baharda yeniden yeşereceğini

ve o saksının içindeki toprağın bile toprağa karışacağını

biliyorsun….

hayatın döngüsünü biliyorsun…

ne diyordu koca yunus ;  

“ toprağa gark olmuş nazik tenleri

söylemeden kalmış tatlı dilleri

gelin , duadan unutman bunları

ne söylerler ne bir haber verirler….”

            ( murat örem / 23 ocak 2017 / ankara…)

            esin afşar / yalancı dünyaya konup göçenler