nerden çıkardınız ağladığımı…gözüme istanbul kaçmış olamaz mı…?

ne diyor şair ;

“ memleket mi yıldızlar mı gençliğim mi daha uzak…”

ne diyor şair ;

“ çok bilen çok yanılır ,   az bilen daha çok…”

ne diyor şair ;

“ ellerin ellerimdeydi ellerin yoktu

gözlerin gözlerimdeydi gözlerin yoktu…”

ne diyor şair ;

“ uyuyamayacaksın

memleketinin hali

seni seslerle uyandıracak

oturup yazacaksın….”

ne diyor şair ;

“ ben sana teşekkür ederim, beni sen öptün,

ben uyurken benim alnımdan beni sen öptün…”

ne diyor şair ;

“başka türlü bir şey benim istediğim…”

ne diyor şair ;

“okyanusta ölmez de insan

gider bir kaşık sevdada boğulur...."

ne diyor şair ;

“şu kız kulesinin aklı olsa

galata kulesine varır

bir sürü  çocukları olur…”

ne dedi sana  adı  narkissos  olanlar ; kız kulesinin  boynunu uzata uzata galata  kulesini görmeye çalıştığı o şehirde ve başka şehirlerde yıllarca , kadehlerin kenarını  uzun ince parmaklarıyla oval oval ellerken ;

“ ben sizin kafanızı  karıştırmak istiyorum…”

ne dedin sen de onlara ;

“benim kafam zaten bin yıldır karışık

dikkat edin de  sizin de ayaklarınıza dolanmasın

o karışıklıklar…”

ve şunu demiş olabilir mi yüzlerce yıldır  

en büyük ağabey olan beyazıt kulesi  ,

hem galata hem de kız kulesine parmağını sallayarak;

“ söyle nedir bu edalar bu işve bu naz

 gider ay kız bu güzellik , sana da kalmaz…”

ve keman çalan ölüleri anlatmamış mıydı hüseyin avni dede,

ömrünün en ıslak

ömrünün en yalnız

ömrünün en kalabalık

ömrünün en aşık

ömrünün en güneşli

ömrünün en sloganlı

yıllarının geçtiği o şehirde yaşarken sen

çeyrek asır önceki bir şiirinde…. 

ve sen murat örem

uzun yağmurlardan sonra

yine ve yeniden istanbul’da olduğunda

gözüne ne kaçmıştı da

habire yüzünü ovuşturuyordun…

(murat örem / 06 mayıs 2015 / ankara…)

-istanbul yazıları 1-

-fotoğraf / ima –

-çeyrek asırdan sonra yine okulumdayken,

beyazıt kulesinin gölgesindeyken
hüseyin avni dede'yle ayaküstü hasbihal ederken…

mayıs 2015 / İstanbul -