didem madak’tı adı…gözleri çok uzaktan geçen bir gemi gibi bakıyordu...

milyonlarca insan geldi geçti bu dünyadan…

sevdiklerine  bir tek cemal süreya , lorca , neruda şiiri okumadan…

milyonlarca insan geldi geçti bu dünyadan

evine işyerine tek bir demet çiçek  bile almadan….

yaşadığı evin  duvarlarına tek bir tablo asmadan,

tek bir türküye eşlik etmeden,

bir gece vakti iki satır okumadan yazmadan…

milyarlarca insan geldi geçti bu dünyadan…

sofokles’ten, aristotales’ten,  montaigne’den haberi bile olmadan…

bir de bir şair geçti bu topraklardan…

13 yaşındayken annesi füsun’u  kaybetti

tezgahtarlık  anketörlük  işsizlik yaptı

uzun yıllar sonra afla fakültesine dönüp avukat oldu

evlendi boşandı evlendi

iki bavula sığdırdığı hayatında

bodrumlarda  geçti ömrünün upuzun  dönemi

ve her su bastığında evini

kovalarla temizlerken nohut oda bakla sofasını

tanju okan’ın kadınım şarkısını dinledi

kendi kendini evinin kadını da (!)  gördüğü için…

ve her yağmur yağdığında ,

damlalara  “bas ulan bas evimi basacaksan…”

diye seslendi

sonra bir gün anne oldu…

ama şair olmadı

çünkü doğuştan şairdi…

çocuğu füsun’u  3 yaşında  bırakıp gittiğinde

kanser olup öldüğünde

yalnızca 41 yaşındaydı…

izmirliydi…

pulbiber mahallesindendi…

ah’lar ağacındandı…

grapon kağıtlarını anlattı…

didem madak’ tı adı…

siz aşktan  n’anlarsınız bayım dedi…

bugün kendimi eski bir plak gibi

o kadar çok tersine çevirdim ki   dedi…

bir süredir plastik vazolar gibi hiç kırılmıyorum  dedi…

az sevme bilmiyorum ben ,

çok sevmemdendir bu kadar incinmem dedi…

annemin temizlik günleri gibiyim, yorgun solgun ve beyaz …dedi…

yazgısını çokomel kağıtları gibi tırnaklarıyla düzeltemiyor insan dedi…

"birine altı çizili kitaplarınızı vermek

yaralarınızı emanet etmektir bir bakıma…”  dedi…

“insanlar aradığında gelmezler,

aramadığında keşke beni çağırsaydın  derler…” dedi

didem madak’tı adı…

annesi füsun’u  kaybettiğinde 13 yaşındaydı…

kızı füsun’u  3 yaşında annesiz bırakıp öldüğünde  41  yaşındaydı…

şiirler yazdığında

15 yaşındaydı

23 yaşındaydı

36 yaşındaydı

41 yaşındaydı…

öldüğünde muhtemelen 1000 yaşındaydı…

didem madak’tı adı…

çok yıllar önce bir  edebiyat  etkinliğinde

bir ters köşe soru sormuştu  da  ters bir adam  ona

ters ters bakarak gülmüştü ve merhaba demişti

ters adam da içinden içinden kim bu kadar acılıgüzel  gülebilir diye geçirmişti....

ömrünün son yıllarında

çok tesbihler çekti ,

yılları zaten ahhh  (!)  çekmekle geçmişti…

“allah'la samimi oldum geçen üç yıl boyunca

havı dökülmüş yerlerine yüzümün

büyük bir aşk yamadım

hayır

yüzüme nur inmedi, yüzüm nura indi bayım

gözyaşlarım bitse tesbih tanelerim vardı

tesbih tanelerim bitse gözyaşlarım...

saydım, insanın doksan dokuz tane yalnızlığı vardı.

aşk diyorsunuz ya

ben istemenin allahını bilirim bayım!

çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca

balkona yorgun çamaşırlar asmayı

ki uçlarından çile damlardı.

güneşte nane kurutmayı

ben acılarımın başını

evcimen telaşlarla okşadım bayım.

bir pardösüm bile oldu içinde kaybolduğum.

insan kaybolmayı ister mi?

ben işte istedim bayım.

uzaklara gittim

uzaklar sana gelmez, sen uzaklara gidersin

uzaklar seni ister, bak uzaklar da aşktan anlar bayım! "

dedi…

didem madak’tı adı…

“ ama siz, sobada sucuklu yumurta pişirip yiyen

yoksul bir aşkın güzelliğini bilir misiniz? ''  diye yazdı…

ve duyguların iyiden iyiye yoksullaştığı bir dünyada

ve şiddetin iyiden iyiye ejderhalaştığı mavi gezgende

"benden bu kadar...."   dediğinde yıl 2011’di ve 41 yaşındaydı…

didem madak’tı adı…

kendisini 13 yaşında annesiz bırakan füsun’un kızıydı…

3  yaşında annesiz bıraktığı bir başka füsun’un annesiydi…

iyi şairdi…

hakiki şairdi…

yazıda bahsettiğimiz o ters adama bir merhabası nasip olduğunda yıllar önce bilmiyordu o ters adam karşısındakinin didem madak olduğunu…

bilmiyordu o ters adam bukadargüzelacılıgülenkadının şiirlerinin ciğerlerini bu kadar dağlayacağını…

"her şeyin kırığının alındığı

voltajı düşük fakirhaneler gibiydik.

kırık pirinç, kırık yumurta.

semt pazarından ucuza.

kalbin kırığından söz etmeye sıra bile gelmiyordu."

demişti bir şiirinde..

didem madak’tı adı…

gözleri çok uzaktan geçen bir gemi gibi bakıyordu…

gözlerim çok uzaktan geçen bir gemiye bakıyordu…

didem madak’ın her bir dizesini okuduğumda

gözlerim şiir kırıklarıyla kanıyordu…

( murat örem / 24 mayıs 2015 / ankara…)

-fotoğraf / arkakapak.com-