ümit yaşar oğuzcan ; her sevdadan alacaklı olan adam....

Ben acılar denizinde boğulmuşum

İşitmem vapur düdüklerini, martı çığlıklarını

Dalgalar her gün bir başka kıyıya atar beni

Duyarım yosunların benim için ağladıklarını

Ölüyüm çoktan, bir baksana gözlerime

Gör, içindeki o kanlı cam kırıklarını

Bu ne karanlık, bu ne zindan gece böyle

Bütün gemiler söndürmüş ışıklarını

Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma

Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek

Baksana; herkes içime dökmüş artıklarını

Bu karanlık bitse artık, bir ay doğsa

Bir deli rüzgar çıksa; alıp götürse

Yılların içimde bıraktıklarını...

87 yıl önce,  1926 yılının 22 Ağustos’unda doğan ve 1984 yılı Kasım’ında öldüğünde 60 yaşına gelmeden bu dünyadaki konukluğu sona eren Ümit Yaşar Oğuzcan ‘Acılar Denizi’ şiirinde çok şey anlatıyor görüp duymak isteyene....

 Hayatındaki  zorlu iniş çıkışların yanında,

acıların  en büyüğü olan 

evlat acısını da yaşamış biriydi

Ümit Yaşar Oğuzcan...

Ümit Yaşar  nispeten daha çok tanınan  şairlerden  olmuş,  yaşadığı dönemde de hakkında  olumlu / olumsuz  en fazla görüş belirtilen isimlerin  başında gelmiştir...

Eskilerin deyimiyle bamya misalidir şair Ümit Yaşar ; seveni çok sevmiş sevmeyen de şiirlerini, yazdıklarını hatta yaşadıklarını küçümsemeyi yeğlemiştir...

 Bilenler bilir ; Münir Nurettin Selçuk bestesi ve Timur Selçuk yorumunda    unutulmazlar arasına  girmiş  şiirinde de şunları der  Ümit Yaşar;

Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın

Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın

Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı

Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın

Marazi aşkın ve mazoşist acının şairi Ümit Yaşar,  58 yaşındayken aramızdan ayrıldığında yıl 1984’tü.

Bir genç adam lise öğrencisiydi ölümünü duyduğunda.

Hayatı, yüzündeki sivilceler ve okul aşklarından ibaret sayanların aksine, kitapların, şiirlerin, şairlerin limanına sığınıyordu her ölüm ve acıdan sonra.

İşte o günlerden birinde duyduğu haberi yanındakilerle de  paylaşmak için “ Ümit Yaşar Oğuzcan ölmüş” dediğinde  “Kimmiş ki O” diyen gözlerle bakanlar çok daha fazla olmuştu  arkadaşlarından o genç adamın…

Şaşırmış, üzülmüş  kızmıştı genç adam bu duyarsızlığa…

Büyümesine, hayatın herkes için aynı sevinçleri, aynı acıları ifade etmediğini öğrenmesine daha çokk yıllar  vardı…

Oysa, o genç adamın her biri ayrı ayrı sevda acısı çeken okul arkadaşları bilselerdi ki, Türkçenin en güzel şiirlerinde, şarkılarında Ümit Yaşar’ın da imzası vardır…Belki  bu kadar umursamaz davranmazlardı ?

Bir gün gelir de unuturmuş insan

En sevdiği hatıraları bile

Bari sen her gece yorgun sesiyle

Saat on ikiyi vurduğu zaman

Beni unutma

Çünkü ben her gece o saatlerde

Seni yaşar ve seni düşünürüm

Hayal içinde perişan yürürüm

Sen de karanlığın sustuğu yerde

Beni unutma...

O saatlerde serpilir gülüşün

Bir avuç su gibi içime, ey yar

Senin de başında o çılgın rüzgar

Deli deli esiverirse bir gün,

Beni unutma...

Ben ayağımda çarık, elimde asa

Senin için şu yollara düşmüşüm

Senelerce sonra sana dönüşüm

Bir mahşer gününe de rastlasa,

Beni unutma....

Beni Unutma şiirinde böyle yazmıştı Ümit Yaşar Oğuzcan .

Yıllar sonra Selda Bağcan’ın sesinde bu şiir de  unutulmazlar arasına girmiştir…

Ey okur ,  bir gün birileri size, “ Türk Şiiri’nde marazi  aşkın, mazoşist  acının ve bitmeyen özlemin  delidolu, naiv  şairi kim ?” diye sorarsa hiç düşünmeden Ümit Yaşar Oğuzcan yanıtını verebilirsiniz…

 “Efendim, imgelerin dışavurumunda büyük banallik seziliyor, bu da hissiyatı avamlaştırıyor mirim“  mealinde fikirler (!)  beyan edenler için daima küçümsenen bir isim de oldu  Ümit Yaşar  Oğuzcan ...

O da, parasızlığın  getirdiği çaresizlikle vasat politik taşlamalar, çalakalem şiirler yazarak  bu görüşü  savunanların elini çok güçlendirdi yaşarken…

Kendisine yönelik eleştirilerin belki farkındaydı Ümit Yaşar Oğuzcan ama uyarılara çok da kulak asmadı…İçinden geldiği gibi yaşamayı seçerken hayatının iniş çıkışları şiirlerine de yansıdı…

Türk edebiyatı  ve gazeteciliğinin kadri kıymeti maalesef hiç bilinmemiş ismi Halit Çapın’ın da yazdığı gibi,  neredeyse iki ayda bir intihar girişiminde bulundu Ümit Yaşar…

Bu girişimlerin altında ölmek istemekten çok  yaşarken farkına varılmak, kendini değerli hissetmek , sevilmek  duyguları  vardı  oysa….

Ümit Yaşar Oğuzcan’ın evladı Vedat,  belki de bilerek babası gibi şanslı olmadı  intihar girişimlerin ilkinde…

Galata Kulesi’nden başka bir dünyaya atlarken babasına da adeta “öyle olmaz böyle olur bu işler...” dedi oğul Vedat...

Yalnızca sıradan  güzellikleri ister görünse de sanki derinlerde bir yerlerde hep yeni duygular aradı Ümit Yaşar  doyumsuz bir sevda denizinde yüzmek ister gibi…Tıpkı  Mektup şiirindeki gibi…  

İstersen mutlu oluruz seninle

Evimiz ve çocuklarımız olur

Yemek pişirirsin kendi elinle

Kalplerimizde esenlik ve huzur

İstersen mutlu oluruz seninle

Birbirimiz için yaratılmışız

Ruhlarımız düşüncelerimiz bir

Bizim gibi olur çocuklarımız

Ben şair, sen baştan ayağa şiir

Birbirimiz için yaratılmışız

Ayrılık olmaz fikirlerimizde

Kahkahamız ta uzaklardan duyulur

Mutluluk parıldar gözlerimizde

Rüyalarımız bile aynı olur

Ayrılık olmaz fikirlerimizde

Ne hayaller kurarız uzun uzun

Üzüntüleri atarız bir yana

Gizli bir şeyi kalmaz ruhumuzun

Bütün şiirlerimi okurum sana

Ne hayaller kurarız uzun uzun

Kim ne derse desin mutlu oluruz

İçimizde ümit, arzu teselli

Bende aşk ve sende güzellik sonsuz

Aşkımız gözlerimizden besbelli

Kim ne derse desin, mutlu oluruz

Bir İstanbul sevdalısıydı Ümit Yaşar.

Matematik dersini sevmeyip

matematik öğretmeninin güzellik ve zarafetine vurgun

yeniyetme bir genç öğrenci gibi  

hep kırık, hep isyan dolu, hep uzaktan

ve  hayalindeki haliyle  sevdi o şehri....

İstanbul’u...

Tevfik Fikret’in,

“ Bin  kocadan arta kalan bakire.. ” diye tanımladığı  İstanbul’un da   verebileceği bir şeyler yok muydu Ümit Yaşar’a?  diye bir soru yöneltecek olursanız,  “Hayat”  deriz sana ey okur...

“Hayat,  biraz da yanıtsız sorular, sorusuz yanıtlardır”  işte…

Yollarımız burada ayrılıyor

Artık birbirimize iki yabancıyız...

Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa

Her şeyi evet her şeyi unutmalıyız

Her kaderin tesellisi bulunur, üzülme

İnsan ne kadar sevse unutabilir

Mevsimler, gelir geçer, yıllar geçer

Sen de unutursun bir gün gelir

Hiç yaşamamışçasına, hiç sevmemişçesine

Unutursun o günlerimizi, gecelerimizi

O günlerce gecelerce sevişmelerimizi

Her şeyi evet her şeyi unutabilirsin

Hatta bütün yazdıklarımı satır satır

Kalırsa, içinde bir derin sızı kalır....

Çok şiir yazdı Ümit Yaşar Oğuzcan....

Hatta fabrikasyon diye tanımlanabilecek çok  kötü  şiirimsiler de yazdı.

Ama bütün bunlar Ümit Yaşar’ın  iyi şiirlerinin, çok iyi şiirlerinin  hakkını teslim etmemize, onları tekrar tekrar okumamıza engel değil...

Bestelenmiş şiirlerinin şarkı  olmuş hallerini dinlerken, bambaşka diyarlara gitmemize de engel değil...

Gittiğimiz yerlerde “Ayrılanlar İçin’i, Beyaz Güvercin’i, Beni Unutma’yı, Kum şarkısını dinlemek isteriz” diye tempo tutarken bu şarkıların  bestelenmiş Ümit Yaşar şiirleri olduğunu sevgiyle hatırlamamıza mani değil....

Hayatında resim sanatı da olan ve tabloları bulunan Ümit Yaşar Oğuzcan’ın  Rıhtımda  şiiri de  adeta  hüzünlü bir tablo kadar sahihtir ....

Bir beyaz gemiydi ayıran onları

Kadın güvertedeydi, adam rıhtımda

Şimdi unuttum yüzünü kadının

Adamın gözleri aklımda

Kana bulanmış bıçaklar gibi

Uzun kirpikleri ıslaktı

Adam dertli, adam darmadağın

Dokunsalar ağlayacaktı

Adam bitkindi, adam seviyordu

Kalan kederdi, giden gemiyse

Taş olduğu içindir dedim

Rıhtım taşları erimediyse

Derken bir düdük öttü ansızın

Bembeyaz gemi gitgide ufaldı

Korkunç yalnızlığıyla başbaşa

Rıhtımda bir adam kaldı

Ümit Yaşar Oğuzcan imzalı “İki Kişiye Bir  Dünya’yı, Üstüme Varma İstanbul’u, En Eski Yalnızlığımdır Aşk Benim’i” okudunuz mu ?

Ya da  Sahibini Arayan Mektuplar’dan, Hüzün Şarkıları’ndan, Mihriban’dan   haberiniz var mı ?

Peki tüm bunlardan haberiniz olmasa bile karşınızdakinin gözünün bebeğine bakarak “ Sen aşk nedir bilmezsin / beni sevmedin ki “ diye sitemler etmediniz mi kah fısıldayıp , kah kükreyerek   ? 

Üstüne titrediği oğlu Vedat’ın, Galata Kulesi’nden yokluğa atlayışını yaşamış bir babadır Ümit Yaşar Oğuzcan.

Bunca dramdan önce de sonra da sevginin ve aşkın üvey evlat muamelesi gördüğü bir çağda  “Aslolan daima aşktır” diyerek yollara düştüyse Ümit Yaşar Oğuzcan, biraz da hayat ölüme teslim olmasın diyedir.

Bakın, Türk şiirinin   Garip lokomotifi ve yüz akı olan Orhan Veli Kanık’ı nasıl anlatmış yıllar önce  Ümit Yaşar  Oğuzcan ;

“ Yıl, bin dokuz yüz kırk altı

Ankara’da Şükran Lokantası

Köşede bir masa,

masa da bir tabak,

tabakta marul salatası.

Bir sandalyede sen vardın Orhan Veli,

bir sandalyede ben.

Kadehlerimizde Kulüp Rakısı.

ve dudaklarımızda  yarım kalmış mısralar

Hala gözlerimin önündedir

O sarhoş gecenin hatırası

Şimdi mahzun kaldı şiirlerin

Gittin “sereserpe”  Hürriyet’e Doğru

Kitab-ı seng-i mezarın, Altındağ’ın Rüyası

Hey !  Koca Orhan Veli hey,

Ne sana kaldı, ne bana kalır

Bu gözünü sevdiğimin dünyası.”

Ansiklopedilerde, aramayı bilenler için  çağın bilgi hazinesi,  bilmeyenler için de  çöplüğü olan internet denizinde  Ümit Yaşar’la ilgili kolaylıkla bulacağınız bilgiler de dahil bundan sonrası okurun işi....

Kötü yazdığı, çalakalem yazdığı şiirler ve taşlamalar için ne kadar borçluysa insanlara Ümit Yaşar Oğuzcan, sonu keyif ya da hüzünle biten her sevdadan da bir o kadar alacaklıdır…

Çünkü ;

Sevda gençlerin işi değildir...

Sevda gençleştiren bir iştir...

Ümit Yaşar bu işin kendince hakkıyla erbabı bir isimdi....

Bir şiirinde de şunu yazmıştı ;

“ Süzülüp mavi göklerden yere doğru

Omuzuma bir beyaz güvercin kondu

Aldım elime, usul usul okşadım

Sevdim, gençliğimi yeniden yaşadım..”

( murat örem / 20 ağustos 2013 / ankara...

68. yaşına merhaba diyen annem müjgan örem’e...)