“ne içten öptünüz babanızı” diyor yoğun bakımdaki hemşire… “taşkın hocalar hakkıyla uğurlanmalı” diyorum ben de...susuyoruz karşılıklı…

                       
                 anıtkabir / ankara / 1990 nisan / çekirdek örem ailesi

puslu  yağmurlu  cüce şubatın kasvetli  akşamı…edremit susurluk arasını kıvrıla kıvrıla alıyor cenaze aracı…tepesindeki lamba bir mavi oluyor bir kırmızı…geniş yolda sakince yol veriyor bütün araçlar…

 ölüm bir kez daha her şeyi susturuyor…

cenaze aracının içinde  örem ailesinden 3 kuşak bir arada…

dede ve baba, taşkın örem;   bir metal sandukanın içinde…

baba ve evlat, murat örem;  ikili koltukta, yanında oğul umur  var…

evlat ve torun,  umur örsan örem; babasının tam  yanında yol boyunca….

ilerlerken  cenaze aracı,  telefonlar çalıyor,  konuşuyorum …

funda  arıyor,  taşkın hocası için iki gözü iki çeşme…

yüz yıllık kardeşim  melek  arıyor şaşkın ve üzüntülü  ses tonuyla…

onu sakinleştiriyorum ben kendimce, yakında  güpgüzel anne olacak melek…

daha  araca  binmeden  susmuyor telefonum ,  
daha kimselere haber vermesem de…

ve bir kez daha anlıyorum,  acı haberin ışık hızıyla yayıldığını….

50 yaşa  bir kala,  ben de babasız bir erkek evladım artık…!!!

babam taşkın örem,  bir başka suların kaptanı artık…

sevmiyorum hiç ömrümce ,  benim acım var demeyi…

dünyaya gelmek,  acılar denizinde yüzmek zaten !!!

sessize alıyorum telefonumu  bir süre sonra…

arayanları  çok sonra , sakin zamanımda yoklayacağım…

artık babamla kalmak istiyorum…

durup durup siliyorum gözümün yaşını…

ama silemiyorum özümün yaşını…

habire  yakıyorum cigaramı aracın içinde….

sarılıyor  oğlum  umur örsan babasına…

ah umur uh umur dedikçe ben,  

baba ;  dedem  herkesi  severek , çok sevilerek öldü…

çekmeden çektirmeden,   mutlu öldü …

son günlerinde  tek tek hepimizi görüp adeta  vedalaşarak öldü…

sorsaydık tam da böylesini isterdi dedem …diyor umur

yine  en mantıklı cümleleri kurarak …

                              temmuz 1999 / ankara / ayşın'ın düğün yemeğinde

kelimeler ve anılar bir uçtan bir uca geziniyor zihnimde…

umur’a baktıkça,  94 temmuzunda,   onun doğduğu ilk günü görüyorum….

yine de ; her daim evlatlar babalarını gömmeli diyorum…

                                                 ***************

bitmiş bir kitabın son sayfasını çevirir gibi, hüzünlü bir türküyü hep bir ağızdan mırıldanır gibi akıyor her şey…“susurluktaki  ebedi istirahatgahına”  götüreceğiz  babam taşkın hocayı üzerimize düşenleri yaptıktan sonra…70 küsur yıllık ömrün ardından iki gün süren yoğun bakım zamanı ve “üstü kalsın” diyen babam…takvim 9 şubat 2017’yi gösteriyor…ömrü boyunca  hakiki beşiktaşlı olarak  sahada kalan  taşkın hoca,   yağmurlu bir perşembe akşamı  atmayan bir yürekle selamlıyor  50 yılını geçirdiği susurluk’u artık…

pis bir şubat yağmuru yağıyor her yere….!!!!

           lise okul çayında / hiçbirini ayırdetmediği öğrencileriyle /1980/susurluk                 

                                                              **********

o kadar iyi tanıyor(d)um ki babamı…o  yoğun bakım kablolarının  arasında uzun süre durmayıp bu resti çekeceğinden o kadar emin(d)im ki…ölümüne dakikalar kala, önce elini  öpüp, kulağına şunu fısıldıyorum zihnimden;

“  gitmek istiyorsan git baba…

anneni, babanı, ağabeyini,   kardeşini  özlediysen git…

şu hayattan her şeyden bizden bile sıkıldıysan  git…

bizim için değil , kendin için ver kararını…

kalmak istiyorsan da kal…

biz sana hep bakarız …”

“ne  içten  öptünüz babanızı…”  diyor yoğun bakımdaki hemşire… “taşkın hocalar hakkıyla öpülmelidir”  diyorum ve “hele ki  önlerinde  upuzun bir yolculuk varsa…” diye tamamlıyorum cümlemi…susuyoruz karşılıklı…

                                                   **************

babam yoğun bakımdayken  bile,  50 yıllık eşini kaybetmeyi aklına getirmek istemeyen anneme,   lisanınca anlatmak için kuruyorum  o cümleleri;  anne, bu yoğun bakımlar falan iyi de !!!   insanı  zorla bitki gibi tutmanın manası yok…gitmek isteyenin ruhunu daha da üzmenin hayatta da,  dinde de  karşılığı yok….  diye…

son dakikalarında onlarca kablonun içinde,  dalları yeşil kalsa da kökünden koparak devrilmiş koskocaman bir çınar olarak  yatıyor  taşkın hoca…bunun geri dönüşü yok…yaşarken hepimize yol gösteren berrak zihni olan biteni anlıyorsa  çok bunalmıştır babam diyorum içimden…garip alarm sesleri çıkarıyor başındaki monitörler… adı benim gibi murat olan doktoruna kuruyorum  şu cümleleri  tane tane ;  

tek bir mimik yok…tek bir bakış yok…tek bir ses yok iki gündür…

bu kablolar şunlar bunlar babamı yaşatmak mı oluyor…

sevmez benim babam makine bile olsa birilerine muhtaç olmayı…

gücü olsa koparır atar…

ben de sevmem… 
onun oğluyum…

boynunu büken doktor 3. krizi az önce geçirdi diyor… üzmeyin o zaman  gitmek isteyen babaları diyorum ve ekliyorum kahretmeyin evlatlarını da… “YARADANIN”  kurallarını  tababet  diye diye, tıp diye diye, makinelerle  zorlamayın… geç kalmasın  kimseler  !!!  sessizce ve hak verircesine bakıyor  doktor murat yüzüme…

                               stüdyo hülyam/çekirdek örem ailesi/susurluk/1980

                                                          ***********

yetişkinlik  yıllarında  en çok o davudi ve gümbür gümbür eyvallahsız sesti babam taşkın hoca…en az 25 yıl boyunca  susurluk lisesinin sınıflarına koridorlarına kimya laboratuvarına bahçesine sinmiş “evladım / yavrum…” diyen o sesti…her  öğrenciyi hem kendine getiren, hem derlenip toparlanmasına vesile olan,  hem de müşfik baba güvenini istisnasız bütün öğrencilerine karşılıksız verirken çok da iyi öğretmen olmuş o davudi sesti babam taşkın hoca…

moleküller atomlar avagadro sayıları diye başlayan kimyanın dilidir taşkın hoca…aritmetiğin matematiğin mantığın dilidir…yol kütle zaman kuvvet diyen fizik biliminin sesidir… cumhuriyet türkiyesindeki temel  bilimlerin dilidir babam taşkın hoca…öğrencilerine hem öğretmen hem arkadaş hem ağabey hem de baba olabilmenin dilidir…

bir zamanlar her maçı izlemeye gittiği susurluk şehir stadının demiryolundaki tribün tarafında  90 dakika boyunca ayakta durup,  bir çoğu  öğrencisi olmuş topçu evlatlarına  coşkulu öğretmen taktiğiyle  ulaştığı  ve hatta bazen teknik direktör misali hariçten gazel okuduğu :)  sestir…

                                                           *******

cuma sabahı oluyor…ilçedeki bütün  camileri tek tek dolaşıyoruz can komşumuz ömer kula ağabeyimle babamın selasını duyurmaları için…bir ara,  yahu murat  annem öldüğünde bu kadar  yanmadım  ben diyor ömer ağabey bana… selalar okunurken  biz de yıkayıp paklamaya koşuyoruz  babamı, ailenin bütün erkekleri olarak yeni mahalle camii gasilhanesinde…damadı hakan, benim evlatlarım ve aynı zamanda taşkın hocalarının torunları umur örsan ve  arda erhan’la birlikte…

son kez  evin önüne getirdiğimizde  büyük bir kalabalık karşılıyor taşkın hocayı… meslektaşları, öğrencileri, evlatları, hemşehrileri o keskin  soğuğa aldırmadan bekliyorlar…evin önündeki törende babamın ilk ismi olan ismail’i söyleyip duraklayan görevliye , saliseler  içinde kendiliğinden  “taşkınnn” diye sesleniyor yüzlerce kişi koro halinde...herkes o kadar iyi biliyor ki insanlıkta ve öğretmenlikte kabına sığmayan taşkın bir nehirdi benim babam...bu yüzden aktı susurluk  esnafı, öğretmeni, emeklisi, çalışanı , kadını erkeğiyle evimize, camiye, kabristana hiçbir siyasi sosyal ayrım  göstermeden....

herkesin ama herkesin taşkın hocasıydı benim babam 
kimseleri gelirine, partisine, şuyuna buyuna bakıp ayırmadan...
varolsun arayanların gelenlerin  hepsi...

bu yüzden aktı öğrencileri türkiyemizin dört bir yanından cenazeye....

bu yüzden yüzlerce mesaj yayınlandı her yerde canı gönülden...

ne onurdu benim  için ...ne onur...

ömür boyu layık olunması ne zor bir onur....

mezarlığa gitmeden önce camiye geçiyoruz  evin önündeki törenin ardından…kadınlar erkekler  upuzun bir kuyrukla  başsağlığı diliyor…can eriklerim umur örsan arda erhan da hemen yanımda dedelerinin başucunda taziyeleri kabul ediyor vakarla…camide beklerken yıllardır görmediğim yüzleri kah tanıyor kah tanıyamıyorum…onların beni tanıması çok  daha kolay,  ben babamın yanındayım  yine,  hep aklına eseni yapan asi  oğlu olarak  !!!  

namazın ardından  büyük kalabalıkla gittiğimiz kabristanda babam taşkın hocayı ellerim/iz/le toprağa vermek için iniyoruz taze kazılmış mezara ; kardeşimin kocası hakan ve büyük oğlum umur örsanla birlikte…bıçak gibi bir soğuk var her yerde…babamın neredeyse 50 yıl önce ilk öğretmen maaşlarından biriyle aldığı çocukluğumun en güzel lacivert grili battaniyesine sarılı bedenini usulca yatırıyoruz ıslak kara toprağa…

üzerine atılan topraktan koruyacak tahtaları numara sırasına göre yerleştiriyor görevli, taşkın hocanın iş yaparken kendinden geçen o muhteşem  titizliğini önceden bilircesine…saliseler içinde aklımdan geçiyor, tahtaları numara sırasına göre yerleştirmezse görevli, eni konu evladım numaraları takip et, işimizi iyi yapalım :) der mi der diye babam taşkın hoca…yapılması gerekenlerin hepsi bittiğinde elimizde küreklerle bir sayfayı  daha   kapatıyoruz  tarihteki milyarlarca insanda olduğu gibi…

cüce şubatın buz gibi ayazında kar atıştırıyor  elif elif…

hızla kabristanın kapısına ilerleyip son kez  alıyoruz başsağlığı dileklerini…

her cenazenin,  geride kalan dünyalılar için yıllardan sonra kavuşma vesilesi olduğunu bilecek kadar yaşadığım için,  yıllardır görmediklerime sarılıyorum ben de, birbirine sarılanlara bakıyorum sevgi saygıyla…

yaşam o kadar güçlü ki…

ölümü bile bile yine de yaşamak,  
o kadar güçlü ki…

bana öğrettiğin her şey için ;

puştluklara sesimi yükseltmek gerektiğini öğrettiğin için

yaşadığım toprakları eleştirerek sevmeyi öğrettiğin için

ben baba olunca, bazen evlatlarıma karşı susmayı hatırlattığın için

gölgenle bile babalığı daima hissettirdiğin için

50 yaşına gelsem de telefonlarımı  hep  “yavrumm” diye açtığın için

çok iyi bir eş olduğun için.....

senden razıyım ey taşkın hocam   diyorum…

gözüm iki evladım umur örsan ve arda erhan’ı arayıp buluyor yine…

benim de bir yanım hep baba işte…

ve  bedri rahminin muhteşem dizelerini mırıldanıyorum , ailemizdeki bütün kayıplar için ,  bütün yaşayanlar için,  kar bir oraya bir buraya savrulup her bir yana atıştırırken;

“yaşadım!

erik ağaçları şahidimdir

yıldızlar şahidimdir.

yaşadım!

avuçlarımın gücü yettiği kadar

dağları, kadınları, meyveleri

yaşadım!

incirin dallarına yürüyen süt

yonca tarlasından gelen nefes

horozun ibiğinden damlayan kan

yollar ve sevgili türküler şahidimdir…..

            ( murat örem / şubat-mart 2017 / susurluk-ankara)  

                                           

 bu eseri oğul mazlum çimen, kaybettiği  babası nesimi çimen için bestelemiştir..

                         sanılanın aksine aşk şarkısı  değildir !!!!

                                          sen benden gittin gideli....