baba olmak, her şeyden önce o cümleyi kurmak demekti… baba olmak, daha yeni kızılcık şerbeti içtim!!! diyebilmekti çünkü…

yukarıdaki fotoğrafta gördüğünüz  bu güzel  aileye, bayram tatilinde   tarihi sinop cezaevinde hüzünlü hüzünlü gezerken rastladık oğulcanım  arda’yla….

        

çok sıcak bir temmuz günüydü…

        arda da ben de hüzünlüydük çünkü tarihi sinop cezaevi çoktan müze olsa da gökyüzüne bile sinmişti tarihteki cezaevinin ürpertisi…

eskilerin de tabiriyle özgürlüğünün elinden alınmasının , hapisliğin mahpusluğun dini imanı yoktu….bir kez daha solumuştuk o duyguyu tarihteki demir kapılarla, köhnemiş koğuşlarla, zindanla, çocuk ıslah eviyle , ömrünün en güzel zamanlarını burada da geçiren sabahattin ali’nin dizeleriyle…

         bayram öncesi arefe günü  ankara /  safranbolu  istikametinden   başlayarak  baba oğul  çıktığımız  batı karadeniz yolculuğumuz hiç içeri girmeden kıyıdan ilerleyerek sinop’ta son bulacaktı ve öyle de oldu ne mutlu ki….

        

safranbolu  dahil 5 güne sığan yolculukta batı karadenizin , yılankavi, ürkütücü ve  epeyce de sahipsiz  kalmış  uçurumlu daracık kıyı şeridi yollarında ilerlerken,  aştığımız kilometreler yüz , ikiyüz , üçyüz derken binlere ulaştı…

nazenin diye , kibar diye, kaprisli diye, abii parçası çok pahalı yahu , memlekette ustası bile yok birader diye diye  türk şoförlerince ve necip halkımızca habire aşağılanan ,   aslında aşağılıyor gibi görünüp,  biraz da ürküntülü saygıyla özlem de duyulan  “alfa romeo 156’yla  tık demeden aştık o birbirinden ürpertici daracık , uçurumlu yolları….

ve ben neredeyse 20 yıllık ömre giden alfa Romeo 156’ımla,

25 yıl boyunca hem insan gibi hem de eşşek (!!!) gibi çalıştığım

ve ülke ortalamasına göre

hep yüksek maaşlar aldığım halde , 

binlerce kitabım dışında,  

şu hayatta üzerime kayıtlı tek malvarlığım olan

alfa Romeo 156’ımla ;

tarzı olan ,

kişiliği olan bir otomobilin /makinenin

kusursuz işleyen düzenine

bir kez daha şapka çıkardım içtenlikle…

ve sonra aklıma otomobiller de  dahil son model diye tanımlanan bir çok ürünün ne kadar ama ne kadar  içi boş olduğu gerçeği geldi…

zamanın otomobillerinin  birçoğunun da,  tıpkı zamanın kadınları ve erkekleri gibi , ne kadar  kof  ,  ne kadar balon olduklarını andım bütün yol boyunca kah kendi kendime kah oğulcanım arda’yla….

bu zorlu ama çok çok keyifli batı karadeniz parkurunu uzun uzun yazmak isterim…bir insanın bir makinaya olan aşkını/saygısını da yazmak isterim….ama şimdi değil….

şimdi hiç tadım yok…

şimdi , türkiye gibi yorgunum biraz…

şimdi, türkiye gibi , yorgunum çok ama çok ….

melih cevdet anday 1940’lardaki bir şiirinde ikinci dünya savaşının bütün ufunetini yaşayan ülkemiz insanına şunları diyerek seslenir ; 

Ben güzel günlerin şairiyim

Saadetten alıyorum ilhamımı

Kızlara çeyizlerinden bahsediyorum

Mahpuslara affı umumiden...

Çocuklara müjdeler veriyorum

Babası cephede kalan çocuklara...

Fakat güç oluyor bu işler

Güç oluyor yalan söylemek...

……yukarıdaki fotoğrafta gördüğünüz  bu güzel  aileye,  tarihi sinop cezaevinde hüzünlü hüzünlü gezerken rastladık oğulcanım  arda’yla….

çok sıcak bir temmuz günüydü…

tarihi sinop cezaevi bahçesinde soluklanmak için  gezerken önce  perdenin önünde biz çektirdik fotoğrafımızı ve hemen arkamızdan bu dört kişilik aile geçti duvarın önüne…saniyeler içinde arda’nın elindeki makineyi düzelttim ve sen de çek arda dedim alelacele…arka arkaya bastı arda deklanşöre ve gördüğünüz fotoğraf /lar çıktı karşımıza…birinci fotoğrafta tamamen kendini çeken kişiye bakan ailenin babası benim sesimi duyduktan sonra arda’ya da baktı belki bilerek belki de gayri ihtiyari…

ve ikinci fotoğraf çıktı karşımıza…

dört kişilik aile belki dörtte kalacak/tı uzun yıllar boyunca çocuklar büyüyüp ele karışana(!)  kadar…belki , bir kardeş bir kardeş daha gelecekti haneye…

bilemeyiz bunları…

belki hak saklasın kötü bir şeyler olacak  ve azalıverecekti sofradaki  tabak sayısı, tabak sayıları…

giyim kuşamlarından da anladığımız gibi emeğiyle geçinen milyonlarca aileden biriydi bu insanlar…anne kırmızı yemenisi/başörtüsü/ yeldirmesiyle, kolundaki bilezikleriyle , kucağındaki bebeğiyle ve o bebeğe dolu dolu sarılan kollarıyla hepimizin tanıdığı annelerdendi işte…

baba, yorgun gibi bakan gözleriyle süzse de etrafını babaydı…yıllar geçtikçe biraz daha yorulacak, çocuklarına kah sitem edecek kah ellerinden tutup oyun yerlerine götürecek ve evlatlar büyüyüp işler  sarpa sardığında, herkes süt dökmüş kedi gibi olduğunda,  evin bütün fertlerine hem gözleriyle hem sözleriyle kısacası her haliyle

“biz daha ölmedik,

babanız daha ölmedi,

bakarız bir çaresine ….”

diyecekti….

baba olmak, her şeyden önce bu cümleyi kurmak demekti çünkü…

baba olmak, daha yeni kızılcık şerbeti içtim!!! diyebilmekti çünkü…

şu fotoğraflardaki o iki güzel çocuk , büyüdükçe büyüdükçe kimbilir neler görecekti…hangi şarkılar hangi türküler hangi kahırlar hangi sevdalar esecekti  kimbilir başlarında…

ürkütücü biçimde babalar anneler mi gömecekti evlatlarını…

yoksa tabiatın en güzel kanunuyla evlatlar mı anne babalarını…

saniyeler içinde, saliseler içinde 2015 yılının temmuz ayının sonlarında aklımdan  bunlar geçti tarihi sinop cezaevinin bahçesinde dört kişilik ailenin bu güzel hali deklanşörle ölümsüzleştiğinde…

türkiye, dedim ne güzel ülke…

türkiye , dedim , ne büyük ülke…

türkiye, dedim , ne acılı ülke…

aradan günler geçti, ağustos ayının başında , oğulcanım arda ankara yollarında bu kez bensiz bir otobüsün içinde gelirken buralara, kulağımda türküler hüzünlü hüzünlü tınılarken, gözümden yaşlar ipil ipil akarken oturdum bunları yazdım….

( murat örem / 2 ağustos 2015 / ankara…)

-fotoğraf/arda erhan örem /sinop/temmuz 2015-