sanatsız kültürsüz estetiksiz kalan bir toplum perişan olur, perperişan olur, lime lime olur... hiçbir ama hiçbir güçle de bir daha toparlayamazsınız !!!

• 
  

  
                   gitar çalan oğlunu huşu içinde :) dinleyen baba / ağustos 2017
  
  
  soruyorlar bazen; kelimelerin hakkını nasıl bu kadar güçlü veriyorsun murat  her yazında,  her cümlende  diye...? şaşkın bir yüz ifadesiyle boş boş bakıyorum ben de ve şöyle diyorum genellikle; 
  
  
  
  "böyle bir şey yok ki...
  hayatın hakkını vermek var...
  hayatın hakkını verirken 
  kelimelerin de hakkını verirsin, 
  okumanın yazmanın söyleşmenin de, 
  sevmenin, kızmanın, ayrılmanın da hakkını verirsin...
  mesele onun bunun hakkını vermekte değil...
  mesele hayatın hakkını vermekte..."
  
  
  
  
  bu cümlelerin ardından kah anlayarak bakıyor birileri...kah boş boş...kah kıs kıs...kah hınzır hınzır...lafımı söyleyip yürüyüp gidiyorum ben de...çok mim koyarsam boş boş bakanlara bir de sigara yakıyorum çat diye ve hiç yapmadığım şeyi yapıp o gözlere doğru üfleyiveriyorum !!!
  
  
  
                              aslında hikaye çok  basit,
                            hayatın hakkını verdiğinde 
                           çok şeyin hakkını veriyorsun...
  
  
  
  karlı bir dağ yolunda ilerlemek de...
  güneşin alnında suya girip yüzmek de...
  bir otobüsün içinde yazılara gömülmek de....
  çok kızdığın anda ağız dolusu küfretmek de...
  tek bir eli sımsıkı tutup  rüzgara karşı yürümek de....
  yastığa  dökülen güzelim saçlarla geceleri boyamak da...
  hayatın hakkını vermenin bin bir yolundan biri, çünkü...
  
  
  
  
  
  
  derin  bir  türkü sesi
  karşınıza çıkan heykel
  tiyatro salonundaki replikler
  kahve eşliğinde içilen mis gibi tütün
  dişlenen kıpkırmızı bir elma
  asansörde edilen günaydın da....
  hayatın hakkını vermenin binbir yolu....
  
  
  
  
  evinizin balkonunda otururken, karşıdan  gelen gitar sesi sizi mutlu etmiyorsa, okula giden bir  gencin  yüzündeki huzur ve mutluluk içinizi titretmiyorsa, çocuklarınızın iştahla yemesi  değil de imtihan notlarıysa odaklandığınız, sevdiğinizin yüzündeki küçücük bir gölge sizi hakkıyla üzmüyorsa, bir tabloya bakarken gözünüze ışıldama yerleşmiyorsa, masanıza bir demet çiçek koymayı onca yıl akıl etmediyseniz, eşinizin kapıdan girişinde yalnızca elindeki poşetlere bakıyorsanız... 
  
  
  
  ....insanlık imtihanından çaktığınızın resmidir..
  hayattan tasdiknameyle uzaklaştırılmanız  !!!  gerekir...
  
  
  
  
  
  
  yazının tam burasında şimdi sizinle  bir alıntıyı paylaşalım;bu kötü insanların bu estetikten uzak ve basit insanların hangi iklimde büyüdüklerine de kafa yoralım ama...
  çünkü iyilik ve doğruluk gibi,  kötülük de bulaşıcıdır...iyilik ve doğruluk aritmetik  artar ama kötülükler dünyanın her yerinde daha da büyük sıçramalarla  geometrik hızlarla artar... altında kalır perperişan olursunuz !!!
•                                           .....
  
  
  
  
  işte paylaştığımız alıntı...
  
  "sene yanlış hatırlamıyorsam 1999'du ben 11 yaşında bir çocuktum. bir sıcak yaz akşamıydı ankara batıkent'te. karşı apartmanın pek yaşam belirtisi olmayan dairesinin balkonunda bir masa ve masanın etrafında ellerinde gitarlarıyla iki genç adam oturuyordu. birden sesleri siteyi kapladı. mükemmel bir ses sitede ali ekber çiçek'ten, mahsuni'den, pir sultan'dan ve daha nice anonim ezgiyi yankılandırıyordu. hepimiz hayranlıkla dinliyorduk. hatta türkülerin sonunda alkışlarımızla takdirlerimizi de yolluyorduk. 
  ama ruhu karanlıklardan birisi çıkıp site meydanına küfürler ederek bağırdı bu gençlere. içeriye girmelerini kimsenin onları dinlemek zorunda olmadığını söylüyordu. halbuki henüz daha akşam 9'du. annem balkondan aşağıya bu adama neden küfür ettiğini sorarak tersledi. "senin bağırışın, küfürlerin bizi daha fazla rahatsız ediyor pis adam" diye bağırdı aşağıya.fakat bir kere dağılmış, bozulmuştu o büyü. gençler içeriye kaçtı hiç ses etmediler. hiç cevap vermediler o adamın sözlerine. sadece gitarlarını alıp, balkonun ışığını söndürüp içeriye geçtiler. annem, ben, babam ve o zaman misafir olarak gelmiş halam çok üzüldük. (...)  o abiler daha fazla kalmadılar sitede. birkaç ay sonra taşındılar.  o küfürleri eden pis cahil kasabalı ise birkaç yıl sonra site meydanında iğrenç klavye, elektro bağlama ve darbukalı bir iç anadolulu düğünü yaptı ...( muchacho mkg / ekşi sözlük ) 
  
  
  
  
  alıntı burada bitiyor... 
  şimdi en başa dönelim...
  insan niye yaşar...
  insan neyle yaşar....
  
  
  türküler yoksa...
  paylaşmak yoksa...
  duygular yoksa...
  notalar yoksa...
  tablolar şiirler  yoksa...
  sevmek özlemek  yoksa...
  kızmak, gönül koymak yoksa...
  insani güzellikleri çoğaltmak 
  aşık olmak , sevdalanmak yoksa...
  
  
  
  insan niye yaşar....
  insan neyle yaşar...
  
  
  
  yalnızca arsa alıp satmak için mi
  otomobillere binmek için mi
  külliyatlı miras bırakmak için mi
  her şeyin fiyatını bilip 
  kıymetini bilmemek için mi...
  yaşar insan...!!!
  
  
  
  merak edenler için söyleyelim hadi...
  aslında armut piş ağzıma düş bu sitenin  tarzı değil...
  murat örem'in tarzı hiç değil...
  
  
  
  
  yukarıdaki alıntıda bahsedilen isim tam aşağıda...işte yıllar önce bir sitede sesiyle insanlara müzik ziyafeti çekip , bir başka kültür sanat estetik düşkünü sakinin ! hışmını çeken isim  şuymuş...haluk tolga ilhan...dinleyin kararınızı siz verin....
  
  
  
  bir toplumda güzele estetiğe kültüre dair bırakın gönülden sahiplenmeyi,  sistemli bir saldırı varsa orada herkesin dönüp kendine bakması gerekir...
  
  
  
  çünkü bu gidiş 
  kimseleri selamete çıkarmaz...!
  
  
  sanatsız kültürsüz estetiksiz kalan bir toplum
  perişan olur, perperişan olur  lime lime olur...
  hiçbir ama hiçbir güçle de bir daha toparlayamazsınız....
  
  
  
  benden hatırlatması...
  döne döne bıkıp usanmadan hatırlatması...!!!
  (  murat örem / 24 eylül 2017 / ankara )