bir çınarın gölgesinde sonsuza dek dinlendiğinde ruhum da bedenim de murat örem murat örem ; "iyi ki diyeceğim, iyi ki bu toprakların çocuğu oldum…iyi ki bu topraklarda baba oldum, evlat oldum…iyi ki bu toprakların bayramlarını yaşadım…ve iyi ki bu topraklarda yaşlanıp yaşayıp öldüm"

         - aşağıdaki müziklerle okumanızı önererek...- 

 

 

işim gereği ,

aşım gereği ,

aklım fikrim gereği ,

yaşım gereği

çok dolaştım türkiyeyi…

türkiyemizi…

en güneyini de gördüm…

en kuzeyini de…

doğusunu,  

güneydoğusunu da…

karadenizin dalgaları karşısında da içtim sigaramı

hatay’ın dafnesi / harbiyesinde de…

egenin tütün sarısı tarlalarını da gördü bu gözler…

diyarbakır’ın  kara taşlarını da…

ömrümün ilk yirmi yılı zaten  ülkemin batısında geçti…

gidip gördükçe

havasını soludukça

tütününü içtikçe

kararmış çaylarını yudumladıkça

erzurumun, adananın, bursanın, sinopun, denizlinin…

bin türlü fikir geçti zihnimden…

gittiğim her yerde,  

elinden tuttum sevdiklerimin…

vardığım  her yerde ,

elimden tuttu tanıyıp sevenlerim…

istanbuluna,  gençliğimi verdim…

balıkesirine,  çocukluğumu verdim…

ankarasına , neredeyse ömrümü verdim…

geçerken takvim yaprakları bir bir ,

iki güzel , iki insan, iki vicdan yumağı çocuğumla

umur örsanımla,

arda erhanımla

büyürken muratörem muratörem ,

durup baktığımda söyleyebilirim ki;

ülkemi, insanlarımı, toprağımı

bütün ömrüm boyunca

ağız dolusu, akıl dolusu, fikir dolusu eleştirmiş olsam da

yine de şükrettim bu toprakların çocuğu olduğuma…

yine de,

pek sevdim anadolulu tarafımı ,

pek sevdim türkiyeli tarafımı…

içlerine çok girmedim belki camilerin

ama iyi bir müezzinin sesinde çoğalan  ezan

huzur verdi ruhuma  ülkemin her yerinde…

zamanında gittiğim  bayram namazlarında

kurarken bağdaş  halıların üzerinde ,

ıtri’nin segah tekbirini

gürül gürül söylerken kalabalıklarla,

en iyi milliyetçiliğin, en iyi dindarlığın

önce iyi insan, doğru insan  olmakla başladığını hiç unutmadım…

bayram namazlarından sonra çok öptüm anne babamın elini…

çok aldım taşkın hocanın müjgan hocanımın bayram hediyelerini…

çok koştum yanlarına,  kilometreleri yara yara…

çocuklarıma çok öptürdüm elimi  bayram sabahlarında…

yıllar yıllar içinde

kesilen kurbanların kanı da sürüldü alnıma

belaları defetsin diye….

kavurmalar da pişirildi

koca kazanlarda kimyon kokularına bulanan…

bir çok kurban bayramında

taşkın hocayla kasap da aradık kış günlerinde

yedi paya ayrılan hayırları da  dağıttık

hali vakti yerinde olmayanlara…

yaşım ellinin kapısına geldiğinden beri

neredeyse hepsini hatırlar oldum eski bayramların…

birlikte çok az bayram gördüğüm

behzat dedemin

tütün ve benzin kokan sakallarını çok özledim…

anneannem

hatice tanyerinin

pütür pütür elleriyle saçımı okşamasını da

çok özledim…

birlikte bir çok bayram gördüğüm selahi dedemin ,

beni hep adam yerine koyan mavi gözlerini çok özledim..

       en güzel babaanne

bedia babaannemin ,

"muratım , aslanımmm..."

deyişini de hep özledim...

bedenim yaşlansa da

saçlarım aklaşsa da

pek bir güzel insanın tabiriyle

gümüşinin en güzeline dönse de

ruhum hep genç kaldı….
       ruhum hep türkiyemde kaldı...

ve o ruh hep o soru sorup itiraz eden çocuğun halinde  oldu…

aklım,  sevmenin , itiraz etmenin, paylaşmanın yanında oldu…

şairlerin şairi çok şey anlattığı

unutulmaz otobiyografi şiirinin sonunda

       “….insanca yaşadım diyebilirim

ve daha ne kadar yaşarım

başımdan neler geçer daha

kim bilir......”

       der…

tarihin en kahırlı en zorlu en kaygan coğrafyasında

gözümü açtığımdan beri gördüğüm hilalli bayrağı da  sevdim…

içlerine pek girmediğim camilerde

bayram sabahı namazlarında dağılan kalabalığı da,

tarifsiz bir huzurla hatırladım hep…

bayrağımı istismar edenleri hiç sevmedim…

duaları hayatına uyarlamayanları da hiç sevmedim…

ama çok sevdim doğup büyüdüğüm toprakları

daha güzeli görsün diye diye

akıl dolusu eleştirme ve mimlenme pahasına….

biliyorum ki türkiye dünyanın en müreffeh ülkesi değil…

biliyorum ki türkiye dünyanın en hoşgörülü ülkesi değil…

biliyorum ki türkiye dünyanın en entelektüel ülkesi de değil…

ama türkiye benim ülkem…

ama türkiye benim tarihim…

ve biliyorum ki

her ne olursa olsun

her ne yaşarsam yaşayayım

ne kadar ağız dolusu eleştirsem de

ölü halim  de , diri halim de

en çok bu ülkeyi sevdi…

en çok türkiyeyi sevecek…

vakti saati geldiğinde

bir çınarın gölgesinde

sonsuza dek dinlendiğinde

ruhum da bedenim de  murat örem murat örem ;  

iyi ki diyeceğim

iyi ki, bu toprakların çocuğu oldum…

iyi ki bu topraklarda baba oldum, evlat oldum…

iyi ki bu toprakların bayramlarını yaşadım…

ve iyi ki bu topraklarda yaşlanıp yaşayıp öldüm…

( murat örem / 23 eylül 2015 / ankara…)

 -fotoğraf / çok eskilerden bir kurban bayramı sabahı  / susurluk

90’ların başı / baba oğul öremler / taşkın örem / murat örem….-