ama gemilerin dilinde konuşursa bir insan; bütün denizlerin tuzuymuş elinde kalan...

arda , lisenin 4’üne gelmiş…

umur , eli kulağında üniversite son olmuş…

babaları  48’e merhaba demiş…

dünyanın en güzel

dünyanın en asil takımı  

beşiktaş

dünyanın en başka takımı 

fenerbahçe’yi   3-2 yenmiş…

bir bayram daha bitmiş…

başak sokak’ın soner abisi bir kazada  ölüvermiş…

günler kısalmış…

eylül yine adios demiş…

ekim heybesine  guten morgan’u almış…

o konuşmuş

bu dinlemiş…

bu konuşmuş

ama o dinlememiş…

biri yazmış….

biri okumuş…

o reçeller, 

önce

anne eliyle

şekerlenmiş…

ama

gemilerin dilinde

konuşursa bir insan;

elinde kalan,

bütün denizlerin

tuzuymuş….

( murat örem / 29 eylül 2015 / ankara…) 

bir çınarın gölgesinde sonsuza dek dinlendiğinde ruhum da bedenim de murat örem murat örem ; "iyi ki diyeceğim, iyi ki bu toprakların çocuğu oldum…iyi ki bu topraklarda baba oldum, evlat oldum…iyi ki bu toprakların bayramlarını yaşadım…ve iyi ki bu topraklarda yaşlanıp yaşayıp öldüm"

         - aşağıdaki müziklerle okumanızı önererek...- 

 

 

işim gereği ,

aşım gereği ,

aklım fikrim gereği ,

yaşım gereği

çok dolaştım türkiyeyi…

türkiyemizi…

en güneyini de gördüm…

en kuzeyini de…

doğusunu,  

güneydoğusunu da…

karadenizin dalgaları karşısında da içtim sigaramı

hatay’ın dafnesi / harbiyesinde de…

egenin tütün sarısı tarlalarını da gördü bu gözler…

diyarbakır’ın  kara taşlarını da…

ömrümün ilk yirmi yılı zaten  ülkemin batısında geçti…

gidip gördükçe

havasını soludukça

tütününü içtikçe

kararmış çaylarını yudumladıkça

erzurumun, adananın, bursanın, sinopun, denizlinin…

bin türlü fikir geçti zihnimden…

gittiğim her yerde,  

elinden tuttum sevdiklerimin…

vardığım  her yerde ,

elimden tuttu tanıyıp sevenlerim…

istanbuluna,  gençliğimi verdim…

balıkesirine,  çocukluğumu verdim…

ankarasına , neredeyse ömrümü verdim…

geçerken takvim yaprakları bir bir ,

iki güzel , iki insan, iki vicdan yumağı çocuğumla

umur örsanımla,

arda erhanımla

büyürken muratörem muratörem ,

durup baktığımda söyleyebilirim ki;

ülkemi, insanlarımı, toprağımı

bütün ömrüm boyunca

ağız dolusu, akıl dolusu, fikir dolusu eleştirmiş olsam da

yine de şükrettim bu toprakların çocuğu olduğuma…

yine de,

pek sevdim anadolulu tarafımı ,

pek sevdim türkiyeli tarafımı…

içlerine çok girmedim belki camilerin

ama iyi bir müezzinin sesinde çoğalan  ezan

huzur verdi ruhuma  ülkemin her yerinde…

zamanında gittiğim  bayram namazlarında

kurarken bağdaş  halıların üzerinde ,

ıtri’nin segah tekbirini

gürül gürül söylerken kalabalıklarla,

en iyi milliyetçiliğin, en iyi dindarlığın

önce iyi insan, doğru insan  olmakla başladığını hiç unutmadım…

bayram namazlarından sonra çok öptüm anne babamın elini…

çok aldım taşkın hocanın müjgan hocanımın bayram hediyelerini…

çok koştum yanlarına,  kilometreleri yara yara…

çocuklarıma çok öptürdüm elimi  bayram sabahlarında…

yıllar yıllar içinde

kesilen kurbanların kanı da sürüldü alnıma

belaları defetsin diye….

kavurmalar da pişirildi

koca kazanlarda kimyon kokularına bulanan…

bir çok kurban bayramında

taşkın hocayla kasap da aradık kış günlerinde

yedi paya ayrılan hayırları da  dağıttık

hali vakti yerinde olmayanlara…

yaşım ellinin kapısına geldiğinden beri

neredeyse hepsini hatırlar oldum eski bayramların…

birlikte çok az bayram gördüğüm

behzat dedemin

tütün ve benzin kokan sakallarını çok özledim…

anneannem

hatice tanyerinin

pütür pütür elleriyle saçımı okşamasını da

çok özledim…

birlikte bir çok bayram gördüğüm selahi dedemin ,

beni hep adam yerine koyan mavi gözlerini çok özledim..

       en güzel babaanne

bedia babaannemin ,

"muratım , aslanımmm..."

deyişini de hep özledim...

bedenim yaşlansa da

saçlarım aklaşsa da

pek bir güzel insanın tabiriyle

gümüşinin en güzeline dönse de

ruhum hep genç kaldı….
       ruhum hep türkiyemde kaldı...

ve o ruh hep o soru sorup itiraz eden çocuğun halinde  oldu…

aklım,  sevmenin , itiraz etmenin, paylaşmanın yanında oldu…

şairlerin şairi çok şey anlattığı

unutulmaz otobiyografi şiirinin sonunda

       “….insanca yaşadım diyebilirim

ve daha ne kadar yaşarım

başımdan neler geçer daha

kim bilir......”

       der…

tarihin en kahırlı en zorlu en kaygan coğrafyasında

gözümü açtığımdan beri gördüğüm hilalli bayrağı da  sevdim…

içlerine pek girmediğim camilerde

bayram sabahı namazlarında dağılan kalabalığı da,

tarifsiz bir huzurla hatırladım hep…

bayrağımı istismar edenleri hiç sevmedim…

duaları hayatına uyarlamayanları da hiç sevmedim…

ama çok sevdim doğup büyüdüğüm toprakları

daha güzeli görsün diye diye

akıl dolusu eleştirme ve mimlenme pahasına….

biliyorum ki türkiye dünyanın en müreffeh ülkesi değil…

biliyorum ki türkiye dünyanın en hoşgörülü ülkesi değil…

biliyorum ki türkiye dünyanın en entelektüel ülkesi de değil…

ama türkiye benim ülkem…

ama türkiye benim tarihim…

ve biliyorum ki

her ne olursa olsun

her ne yaşarsam yaşayayım

ne kadar ağız dolusu eleştirsem de

ölü halim  de , diri halim de

en çok bu ülkeyi sevdi…

en çok türkiyeyi sevecek…

vakti saati geldiğinde

bir çınarın gölgesinde

sonsuza dek dinlendiğinde

ruhum da bedenim de  murat örem murat örem ;  

iyi ki diyeceğim

iyi ki, bu toprakların çocuğu oldum…

iyi ki bu topraklarda baba oldum, evlat oldum…

iyi ki bu toprakların bayramlarını yaşadım…

ve iyi ki bu topraklarda yaşlanıp yaşayıp öldüm…

( murat örem / 23 eylül 2015 / ankara…)

 -fotoğraf / çok eskilerden bir kurban bayramı sabahı  / susurluk

90’ların başı / baba oğul öremler / taşkın örem / murat örem….-

dünya bir masalın daha sonuna geliyor ; ekmeği iyi pişirenler, kalemi klavyeyi iyi kullananlar, programına emek verenler, hastasına kulak kesilenler, öğrencisinin gözünün bebeğine bakanlar, özüyle sözü çelişmeyenler, evlatlarına iyi baba olanlar , gerçeği anlatan şiirler yazanlar yeniden yeniden en önde olacak…

dünya bir masalın daha sonuna geliyor…

“kendini sev”

“sen çok kıymetlisin..”

“sevgi böceği ol , dertlerini geride bırak…”

“ bedenini kutsa…”

“ruhunu yücelt…”

cümleleriyle zirve yapan rezillik zaman içinde bitecek…

bitmek zorunda…

20. yüzyılın , 21. yüzyılın rezil büyücüleri de

bu birbirinden müptezel replikleri zırvalayanlar…

-işini çok iyi yapan çok çok küçük azınlığı tenzih edersek…-

kerameti kendinden menkul

yaşam koçu mu ararsın

beden dili uzmanı mı ararsın

8 seansta 1000 liraya göbeğini küçültürüz yalancılarını mı ararsın....

bunların hepsi aslında o büyük masalın parçaları…

kendini elbette sev…

ama kendine emek verdiysen sev…

kıymetli olduğunu elbette unutma…

ama karşındakinin de bir kıymeti olduğunu aklından çıkarmadan…

sevgi böceği olacaksan ol…

ama sevgi böceği hallerinin derin bir sevilmeme korkusuyla beslendiğini hatırından çıkarma ve kendi durduğun yeri iyi sorgula…

bedenini ve ruhunu kutsa ve yücelt ama insan denen canlı türünün ne kadar kırılgan ve çelişkilerle dolu olduğu gerçeği bir mıh gibi hep zihninde saplı dursun ki abuk sabuklaşma….

dünya bir masalın daha sonuna geliyor…

hayatta en hakiki mürşit ilimdir diyenler yine haklı çıkacak…

ekmeği iyi pişirenler,

kalemi klavyeyi  iyi kullananlar,

programına emek verenler,

hastasına kulak kesilenler,

öğrencisinin gözünün bebeğine bakanlar,

özüyle sözü çelişmeyenler

evlatlarına iyi baba olanlar

gerçeği anlatan şiirler yazanlar

yeniden yeniden en önde olacak…

dünya bir masalın daha sonuna geliyor…

elbette bir masalın sonuna gelmek ,  bir kurabiyenin ısırıla ısırıla bitivermesi misali bir anda olmayacak…

ama biz göreceğiz bu masalların da bittiğini…

ilim ve fennin her zaman en hakiki mürşit olduğunu…

şu aşağıdaki şiiri

döne döne akıl akıl fikir fikir

on kere yirmi kere otuz kere okuyun…

bu şiiri okurken okurken de

şairlerin şairi cemal süreya’ya

çiçek dolu şapkanızla

kocaman selamlar gönderin…

( murat örem / 13 eylül 2015 / ankara…)

-fotoğraf / arda erhan örem / sinop inceburun / en kuzey / 2015-

                                                       

                                                                *****

Onlar İçin Minibüs Şarkısı / Cemal Süreya

Eşyanın konumunu biçimini rengini almışlardır

Koltuğa oturdular mı koltuğun boyuna eklenir boyları

Pat pat pat diye gülerler bir motosiklet neşesiyle

Ama zariftirler de bir bisiklet kazasında ölmeyi akıl edecek kadar,

Patatesin ağaçtan mı koparıldığını tartışacak kadar naiftirler de,

Hakçası bilmedikleri yoktur, bütün balık adlarını bilirler bir kere,

Lunapark beğenisiyle düzenlenmiştir yatak odaları,

Kadındırlar nişanlıları kendilerine ada falan armağan ederler

Dardırlar da, söz aramızda, çekecek kullanarak işlemde bulunmak  gerekir,

Bayramlarda trafik noktalarına gül lokumu kutuları bırakırlar,

Ulusçudurlar bunun kanıtı olarak viskiyi kâseyle içerler

Ama batılıdırlar da lahmacuna havyar sürecek kadar,

Hekimdirler güneş gözlüğüyle kürtaj yaparlar başarırlar da

Şapkaları güzel bir niyet gibidir, öfkeleri dört mevsim reklamı,

Lirik değillerdir olmayı da istemezler zaten isteseler de olamazlar

Ama hamarattırlar

uyku hapları ve bir sürü zımbırtıyla ölümü magazinleştirecek kadar;

Padişahtırlar ferman çıkarmışlardır:

hareme patlıcan ve hıyar ancak kıyılarak sokulabilir;

Sikke kesmişlerdir badem yaprağından ince kırağı tanesinden yeğni;

Tecimendirler yüzyıllar boyunca karılarına hükümdarların

sataşmasını ağırca bir vergi olarak kabullenmişlerdir.

Düşünürdürler de ölülerin aile albümlerinden

toplumbilim kuralları çıkaracak kadar,

Dalgalı görürler her şeyi çiçek sayrılığını omuriliklerinde geçirmişlerdir;

Efedirler, Nazilli'de Uzunçarşı onlarındır törenlere madalyalarla katılırlar

Ama yük kamyonları Denizli'den geçerken plaka değiştirir

Ve sakıngandırlar sokakta konuşurken sırtlarını duvara verecek kadar;

Düğünlerinin provası yapılır sünnetlerinin de ölümlerinin de

Kefenleri de kundakları gibi özenle hazırlanır ve aynı renktedir:

Kızlar için pembe-beyaz oğlanlar için beyaz-mavi

Dünya müzesinin en renkli portreleridirler

Tarihin sabıka kaydında fotoğrafları

Önden güleç ve edilgin yandan keskin ve firavun;

Dilenciler ve genelev kadınları üstüne sayısız özdeyiş yatar kursaklarında,

İçlerindeki sevgi insanları atlayarak hayvanlara yönelmiştir

Özellikle kedilere ve köpeklere karşı iyice duygusaldırlar iki gözleri iki çeşme,

Öldürmemektir felsefeleri bir karıncayı bile, ama yaşatmayı bilmezler,

Bönlükten korkarlar, gezgin köftecilerden adamakıllı korkarlar

Fotoğrafın arabından ödleri kopar

Öğretmenlerden de korkarlar nedense

Ama elbet yerine göre gözüpektirler de

Sigaralarını yüksek fırından yakacak kadar;

Çincede demagoji olanağı var mıdır?

Arpaçay ne ilçedir?

Atçalı Kel Memet mi Manisalı Kör Bayram mı?

Yarın mı öbürgün mü?

Sorulardan korkarlar;

Yine de yanıtları hazırdır her şeye:

...dığı gibi, ...mekle birlikte, ...na karşın;

Olasılığa tanrı gibi taparlar da olağandan ödleri kopar,

Doğuran atı güzel bulur

Eski Anadolu-Bağdat demiryolu ortaklığının kitaplığında

Ve bir takım belletenlerde adları geçer,

Noterler tutar güncelerini,

Yönetmendirler kurul başkanıdırlar

Japon feneri ya da uçurtma tadı taşıyan senetlerden

Zamanaşımı süresi dolmadan tüyüp gider imzaları,

Kimi sözler onlar için kullanılır: saygın, ünlü, şahane

Kimi sözler onlar için de kullanılır

Kimi sözler onlar için kullanılamaz

Kimi sözlerin kullanılmaması doğrudur

Kimi sözler hiç kullanılamaz

Haşhaşla çalıştırırlar güzellik enstitülerini

İşbilirlik konusunda yücegönüllüdürler Svidrigaylov'luk taslarlar

Gerçekte su katılmadık birer Lujin'dirler

Taşarondurlar,

Yine de

Göçmen kuşların durumu söz konusu olunca

Bir yerlerinden birkaç Ahmet Cemil birden çıkarabilirler;

Dibe çökerler devinim evrelerinde

Durgun dönemlerdeyse kurbağa pislikleri gibi

Yan yana omuz omuza bitişe bitişe

Suyun yüzüne yükselirler

Giderek renkleri koyulaşır

Avukattırlar

Günoğludurlar

Nilüferleri kararta kararta

Kalırlar orda.

                                                                       cemal süreya….