reha mağden;" mutlu insanları sevmem, biliyor musunuz ? ben başına çorap örmüş insanları severim..."

Takvimlerden  yine böyle yazdı…

Temmuz’du , 2007’ydi…

Her yaz  yolumun düştüğü  ege’deydim yine…

Arda daha ilkokuldaydı…

Umur daha ortaokuldaydı…

Ben saçları simsiyaha yakın , 40 kapısının eşiğinde  bir adamdım…

Behruz Çinici’nin çokk yıllar önce güzelim aklı ve emekleriyle yoktan var ettiği Artur’a gitmiş orada açılan marketten dergiler almıştım…

-Artur deyince çoğunluğun aklına sonradan görme , babadan görme hali vakti yerinde tirit tatilciler gelir, benim aklıma yalnızca Behruz Çinici gelir…Eh, benim aklım da hep böyle ters çalışır zaten...-

İşte bu Artur’daki marketten biralar almıştım, gazeteler almıştım, çocukların mangalı için kömür almıştım, et almıştım, ıvır zıvır almıştım…

Alışverişi yapıp elimdeki torbaları içeriye bıraktıktan sonra balkondaki plastik sandalyelerden birine her zamanki gibi kaykılarak oturup bacaklarımı da balkon duvarının küpeştesine amerikalı yuppieler  gibi saygısızca  (!) uzatıp elime dergilerden birini aldığımda kapakta onu görmüştüm…

Ölüm yıldönümünden yola çıkarak anıyorlardı kendisini…

Sakallı bir adamdı…

Gözlerini kısarak gülen bir adamdı…

Artık bedeniyle ölmüş bir adamdı…

Artık , olabilirse , yazılarıyla yaşayacak bir adamdı…

Reha Mağden’di adı …

Yazardı…

Gazeteciydi…

Sosyologdu…

Akademisyenliğin kıyısında dolaşmıştı..

Baba olmuştu…

Koca olmuştu…

Solcu olmuştu…

Çok sarhoş olmuştu…

“Reha sen , sen olmasan ne olurdun”   sorularına her seferinde  
 “ çok mahcup olurdum …”  cevabını vermişti…

Bunların 
hepsini 
yaşayıp 
bitirip 
ölü 
olduğunda 
daha  
51 yaşındaydı 
Reha Mağden…

Şimdi yine takvimlerden yaz…

Aradan 7 yıl geçmiş…

Yıl 2014 olmuş…

Arda lisedeki yıllarını yarılamış…

Umur çoktan  üniversiteli olmuş…

Ben de sakalları saçları bembeyaza giden kıdemli bir baba olmuşum…

50 yaşa 40 yaştan daha yakınım artık…

2007 yazından  2014 yazına ulaşırken aradan 7 yıl geçtiğinde , şu Ağustos gecesinde, evimde , bilgisayarın başında birden aklıma düşünce Reha Mağden bu cümleleri yazmak  geldi aklıma…

Ben iyi bir okurdum ama Reha Mağden’in iyi bir okuru olmadım…

Fakat kelimelerindeki sahihlik ve sahicilik hep dikkatimi çekti…

Dilindeki o hesapsız kitapsız külhanilik de daima  yakıştı sanki ona…

Hiç sahte ve sakil durmadı…

Reha Mağden’in iyi okuru olmadım ama Mağden’in en yakınlarında olan isimlerden çok değerli birinin endiseliperi.blogspot.com  yazılarında / anılarında çok çıktı Reha Mağden karşıma…

Bakın ne yazmış yıllar önceki yazılarının birinde Reha Mağden ;

“Mutlu insanları sevmem, biliyor musunuz?

Sanki işaret parmakları hep havada gibi gelir bana; "bak dikkat et, mutlu olmak var," dercesine... Biraz 'kırıtkan' gibi dururlar nedense ve 'kibir' ile kırıtkanlık ne kadar çelişkilidir! 
Oysa ne ibneler gördüm, on mutlu maço zamparayı dörde katlayacak kadar delikanlıdırlar...

Ben, başına çorap örmüş insanları severim, başlarını belaya sokmuş insanları, evet!

Emeğiyle geçinen açların göğe doğru lanet savurmalarını severim; gökyüzü üretken bir şiddetle kaynar, oradan acaip bir şefkat duygusu iner yeryüzüne... Onlar, benim adamlarım, ağlarken bıçak çekerler!

(…)

Mutsuzlar sorumsuzdur, evlad-ı ayali ihmal ederler ve hayatları hep vicdan azabı içinde geçer; bir kibrit almak için evden çıkıp, bir yıl sonra dönen sorumsuz, mutsuz, yoksul hikayeleri, bir tür efsane olmuştu. Biz, devrile devrile yürüyen, "sen, sen olmasaydın, ne olurdun," diye soranlara, "mahcup olurdum," diyen adamlarız.

Mutlular ise, şişman çocuklarına yazlıklar alır, bir garip iç sıkıntısıyla hayatı sürdürürler...

Zenginlik iyi değildir, biliyor musunuz?

Size 'züppelik' imkanı verir ve bu iyi bir şey değildir, değil mi?

Neden bu kadar imkan, içinde -garip ama- bir tür aşağılık duygusunu, 'yetişememeyiş kompleksini' barındıran bir bir küstahlık yaratıyor? Neden insanların farklılığı daha fazla tabak ve yemiş olan bir masanın ayrıcalığına indirgeniyor? Karnımızı doyurmak istediğimizde, neden 'dervişin üç zeytini' hikayesini hatırlamıyoruz?

(…)

Güngörmüş, göçmüş, çökmüş, geçmişteki kıyımları hatırlayan, vicdandan nasibini almış aristokratları, görgüsüz, sonradan görmelere tercih ederim tabii.

(..)

Bir arkadaşım, 70'li yıllar olmalı, "simit ve kaşar peyniri alabilmeli, çay içerken yemeliyim," derdi. Sait Faik'in de böyle bir hikayesi olduğunu bilmiyordu bile.

Otuz üç, ya da başka yaşında başını belaya sokmuş adamların ortak paydası şudur:

Biz göze aldık ve yakışıklıyız; siz semirin durun!

Kızlar bizi sevecek!

Çocuklarımız da...”

                                                                 **********

Takvimlerden  yine böyle yazdı…

Temmuz’du , 2007’ydi…

Her yaz  yolumun düştüğü  ege’deydim yine…

Arda daha ilkokuldaydı…

Umur daha ortaokuldaydı…

Ben saçları simsiyaha yakın , 40 kapısının eşiğinde  bir adamdım…
.......
 

Hikayenin devamını biliyorsun ey okur…

Hikayenin devamını yukarıda okudun ey okur…

Ölümünün 8. yıldönümünde 

Reha Mağden’e selam olsun ey okur…

(murat örem / 3 ağustos 2014 / ankara..)