"kalbinizi ve sesinizi yumuşatın !" cahit zarifoğlu...

yıllar bir bir geçtikçe, 

öyle çok şey tarumar oldu ki 

gözlerimizin önünde birer birer...

ne o kaldı, ne öbürü ne diğeri...

yapraklar dallar derken, bin yıllık  ağaçlar bile devrildi...

fason oldu her şey, naylon oldu, plastik oldu...

öpüşmelerden bile kekre bir floeresan ışığı kaldı....

oysa insanı, insanlığı  tutan kökleridir...

kökler de  her şeyden önce kültürdür sanattır ezgidir şiirdir....

çok korktum bu furyada  cahit zarifoğlu için de...

her şeyi her şeye meze yapanlar,  onu da koydular elbette vitrine...

fakat ucuzlamadı şükür ki cahit zarifoğlu şiiri...

çünkü  o kadar hüzünlü ve o kadar sahihtir ki zarifoğlunun şiiri...

belki de onu koruyan bu tarafı oldu... 

her şey hızla plastikleşirken

el oyması tahta bir kaşık gibi

dokunmadı kimse cahit zarifoğlunun şiirine....

dokunamadı....

yozlaştıramadı...

bayağılaştıramadı...

dergi posterlerinde telef edemedi...

gevşek ağızlı şair çakmaları 

rezil gazeteci türevleri 

televizyonlarda zarifoğlu şiirleri okurken 

yine de gayri ihtiyari destur çekti ...

nedendir bilmem,

her yılın ekim ayında aklıma düşer zarifoğlu dizeleri...

sahih ve hüzünlü ve acılı ve yalnız birşeyler vardır çünkü...

sanki bir yutkunamamanın acısı gibidir dizeleri....

"bir ölüm vefalı bir de sonbahar..." 

böyle der  cahit zarif (oğlu) usta...böyle der...

bu dizeler de bu yazı için benden olsun zarif usta; 

"geçtik,  geçilmez denilen köprülerden

içtik,  içilmez denilen denizlerden

sevdik,  sevilmez denilen kalplerden

vardık,  varılmaz denilen limanlara

ve şimdi hazırız artık 

biz olmadan da açacak

kardelenlere....çiğdemlere..."     (murat örem / ekim 2017)

günlük tartışmalar, şunlar bunlar üzerinize üzerinize geldiğinde şiir okuyun....şucu bucu demeden şiir....cahit zarifoğlu şiirini okuyun...

vakit kaybı olarak görürseniz, gelip sesli okuyacağım her birinize...

sözüm söz....

      ( murat örem / 19 ekim 2017 / ankara )