10'larca yılda tek tek insanları dönüştürmek için bile alnımın narları çatır çatır çatlamışken, koskoca bir toplumu dönüştüren deha; "ATATÜRK" daha ne yapabilirdi ulan diyorum...57 yılllık ömürde daha ne yapabilirdi !!!

                                                -1987/feriköy öğrenci yurdu -

“12 eylül ”  silindiri geçmiş  herkesin üzerinden...

yıl 1981....susurluk ortaokulunda öğrenciyim...

  

bir vesileyle görüşmeye gittiğim susurluk ortaokulu müdür yardımcısı halil dönmez hocamın odasında bir koli içinde Atatürk tabloları görüyorum şömiz baskılı paspartulu...

çok iyi bir çalışmanın çoğaltılmış baskıları 30'a 40 cm ebadında...izin istiyorum bir tane alabilmek için...al tabi evladım diyor halil dönmez hoca...alıp eve getiriyorum  hemen...büyük dolabımın en uygun gördüğüm yerine emek emek yapıştırıyorum....

36 yıldır duruyor orada ATATÜRK…

aradan geçen 36 yılda neler neler olmuyor ki….

okullar bitiriyorum…ortaokullar, liseler, fakülteler…

kitaplar okuyorum 1000'lerce...

tiyatro eserleri izliyorum 100'lerce... 

işlere girip çıkıyorum hep severek yaptığım…

yazmak, konuşmak ve yayın yapmak 

hayatımın mütemmim cüzü  oluyor !!!

çok çok erken evleniyorum…

annem , şu yaşımda hala bana sitem ediyor 

"43 yaşında kaynana yaptın beni murat" diye !!!

yıllar geçince bu kez kız kardeşim evleniyor…

o, benden her zaman çok daha mantıklı...

eh,  bir farkım olmalı benim...

o zaman , ben bir  daha evleniyorum :) 

36 yılda  sevdiklerimi kaybediyorum bir bir…

mecazen kaybettiklerim ayrı…

bir de fiziken kaybediyorum….

yazarlarımı şairlerimi de kaybediyorum...

ne edip cansever kalıyor,

ne cemal süreya...

ne aziz nesin 

ne yaşar kemal.....

bir de erhan dayımı , 

dedemi babaannemi 

anneannemi amcalarımı eniştemi…

kaybediyorum...

arkadaşlarımı kaybediyorum...

zeytuni gözlü kız ölüyor...küt diye...

zeytuniyle birlikte 

en güzel istanbul günlerim 

gepegençliğim de, 

simsiyah saçlı sakallı halim de  ölüyor sanki...

"baba"  oluyorum aradan geçen 36 yılda...

önce umur örsan geliyor dünyaya 1994 temmuzunda...

sonra arda erhan.....1998 ekiminde...

2017 şubatında  

babam taşkın hocayı kaybediyorum... 

dünya başıma yıkılıyor sanki...

kimselere yaygara yapmasam bile 

hala kendi kendime kaldığımda 

sümüklü bir çocuk gibi 

hüngür hüngür ağlıyorum

taşkın hocasızlığıma , babasızlığıma !!!

cemal süreya dizelerindeki gibi 

babam bir kere ölünce , ben de kör oluyorum 

eşşek kadar büyük ve çok yakışıklı 

iki erkek evladın  babası olmak bile 

yetmiyor babasızlığı avutmaya bazen ...

yaprağını kaybeden çınarlar gibi 

bin fikir tartışması yaşasak da ,

evlatlarıma köklerime sarılmak istiyorum

o pis şubat acısı günlerinde... 

babamı uğurlamak için gittiğim

susurluktaki   ata ocağında 

onca acının ve hengamenin içinde 

yine dolaba kayıyor gözlerim

2017 şubatında...

36 yıldır duruyor orada ATATÜRK....

bu kez baktığımda da yine 

bıyıkları yeni terleyen orta okullu çocuğu görüyorum

üniversiteye başlayan çok aşık genci görüyorum

o paspartulu ATATÜRK tablosunda....

hemen 1985'e götürüyor anılar denizi beni...

istanbul siyasalda öğrenciyim...anne babam çalışan öğretmenler olduğu için  yurt çıkmıyor bana "zengin sayılan bir aileyiz"  çünkü devlet dersinde !!! yoksul halk çocuğu olmadığım(!) için yurt çıkmıyor...

neredeyse 2 yıl geçtikten sonra 

feriköy öğrenci yurduna kayıt yaptırabiliyorum...

kayıt olduğum ilk gün metal dolabımın kapağının içine iki fotoğraf yapıştırıyorum hemen... 

                          ilki Atatürk....

işte yukarıdaki  "Atatürklü fotoğraf"  taaa  o günlere ait...

bugün 50 yaşındayım...

ne simsiyah saçlarım kaldı...

ki bir orman gibi sık ve gürdü onlar...

en az benim kadar inatçıydı saçlarımın  her bir teli....

ne de  simsiyah sakallarım kaldı...

ömrümün en deli en "kuzgun" günleri de geride kaldı...

bir büyük ömür yokuşundan aşağıya gidiyorum ben de

tıngır mıngır 50 yaşın gürültüsü hüzuru ve dinginliğiyle...

sakallı bıyıklı yaşlara gelmiş iki delikanlı evladın babasıyım...
ve dönüp baktıkça; bir büyük dahinin önünde her an saygıyla eğiliyorum....

25 koca yılda 

tek bir evladımı bile değiştirmek dönüştürmek için  

alnımın narları çatır çatır çatlamışken,  

yüzyıllardır uyumayı "ata sporu" yapmış  bir millete  

verdiği emekler geliyor aklıma  ATATÜRK'ün...

"daha ne yapabilirdi ulan diyorum 57 yılllık ömürde..."

daha ne yapabilirdi...

daha ne yapabilirdi...

daha ne...

daha...

aklıma nuri kurtcebenin yıllar önceki karikatürü geliyor...
Atatürk'ü konuşturduğu ve "az zamanda çok ve büyük işler yaptık ama siz çok uzun zamandır hep çok küçük işlerle uğraştınız..." dediği...

Atatürk dedim iptida...önüme ilikledim ...

şiirini okuyorum bir kez daha zihnimden

ilhan demirarslanın....

gözümün ve özümün nemini sile sile bu yazıyı yazıyorum...

ve elim gayri ihtiyarı  tütüne gidiyor

çat diye yakıyorum çakmağı bir kez daha...

ne diyordu o büyük şiirde nazım....

"dağlarda tek tek ateşler yanıyordu..."

ne diyordu mehmet akif ; 

"korkma sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak

sönmeden yurdumun üstünde en son ocak...." 

                              biz biliyoruz bunları da....

                        biz yeni öğrenmedik bunları da...

                                  biz hep buradayız...

                                biz hep buradaydık da....

                                        öyle işte !!!!

      ( murat örem / 10 KASIM 2017 / ankara ....)